Deze zaterdag overleed op 92-jarige leeftijd verzetsvrouw en kunstenares Truus Menger-Oversteegen. Menger-Oversteegen zal vooral herinnerd worden om haar dappere rol in de gewapende verzetsgroep waar ook Hannie Schaft, het ‘meisje met de rode haren’, deel van uitmaakte. Maar ook na de Oorlog bleef ze altijd actief tegen onrecht, als communiste en als kunstenares.
Ruim tien jaar geleden interviewde ik {=Pepijn Brandon] Truus Menger-Oversteegen in haar huiskamer in het Noord-Hollandse Grootebroek. Voor mij was dat een ontmoeting met een van mijn jeugdhelden, en tegelijkertijd was het praktisch een familieaangelegenheid. Samen met mijn grootmoeder Mirjam Ohringer, die drie weken geleden overleed, en hun vriendin Els Schalker-Karstanje vormde zij een informele club. Ze noemden zichzelf ‘de drie musketiers’ en trokken samen op bij demonstraties, herdenkingen en andere gelegenheden.
Ze hadden elkaar pas na de Oorlog ontmoet, maar deelden een strijdbare jeugd die terugging tot voor de nazibezetting, grote persoonlijke verliezen in de jaren 1940-45, en hun activisme voor de Communistische Partij Nederland (CPN). Het verhaal van Truus was een belangrijk onderdeel van mijn kinderbelangstelling voor de oorlogsperiode, eerst via de ontmoetingen bij mijn oma thuis en als tiener door het lezen van haar indrukwekkende verzetsmemoires, Toen niet, nu niet, nooit.
Truus groeide op in de rode Zaanstreek, in een al even rood nest. Haar ouders waren net als de ouders van mijn grootmoeder actief in de Internationale Rode Hulp, een organisatie die verbonden was met de Communistische Partij. Lang voor de Duitse inval hielpen ze Duitse en Joodse vluchtelingen illegaal de grens over. In haar memoires benadrukte ze dat de overgang van verzet tegen de conservatieve Nederlandse regering naar verzet tegen het nazibewind in eerste instantie niet zo groot was als hij misschien nu lijkt. Hun eerste lessen in de ondergrondse leerden ze als kind in de jaren dertig.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: socialisme.nu
