Het is de kleur die hier de toon zet: een tekening met waterverf, blauw en groen, en daarover heen een met de hand geschreven tekst, waarvan de letters, de manier van geschilderd schrijven, me aan Charlotte doet denken, die haar diepmenselijke tekeningen vaak voorzag van teksten. Het woord BEDANKT, in een vet, schreefloos corps, met daarachter in bloedrood, cursief en in een ander lettertype een uitroepteken, wat vreemd genoeg detoneert met het gevoelige handschrift van de schrijver en de manier, waarop de waterverf schilderend is opgebracht. Een beeld, wat zich zo menselijk kon voordoen en openbaren aan de ogen van de toeschouwer is teniet gedaan. Van een kwaliteitskrant als de Trouw mag verwacht worden, dat er diep over is nagedacht, en ik denk, dat dit ook zo is, want de handgeschreven tekst luidt:
WAT WRANG DAT JE ZO’N GELIJK HEBT GEKREGEN ….. LIEVE THEO,
om na BEDANKT !te vervolgen met:
VOOR HET OPENEN VAN ONZE OGEN & VOOR JE GROTE MOED.
En de eerste zinnen gaan als volgt verder:
ESSAY Een islamist vermoordde tien jaar geleden cineast en ‘dorpsgek’ Van Gogh. Over het gemis aan een vrijdenker.
En alsof dat niet genoeg is wordt de heer Van Gogh vergeleken met één van de grote cineasten der aarde: Pasolini:
“Ook al kan geen enkele Van Gogh-film zich meten met het beste werk van Pasolini, de associatie met de Italiaan is zo gek nog niet. Ze deelden een met de jaren toenemend moreel pessimisme. En ze werden allebei – triviaal detail – op Allerzielen vermoord. Maar waar Van Gogh zichzelf presenteerde als ‘dorpsgek’, stond Pasolini bekend als intellectuele scomodo, provocateur.
Pasolini – lid van de generatie van Van Goghs ouders – was niet bang om een grootse visie op Italië te formuleren, een visioen dat aan elkaar hing van het soort maakbaarheidspretenties waarvan Van Gogh gruwde. Zo zag Pasolini Italië als een land dat zich weer moest oriënteren op de waarden van de oude ‘volkse’ cultuur, maar wel met het vizier gericht op een ‘oprecht’ marxisme. Kom er nog maar eens om.”
Maurice van Turnhout kan schrijven; ik zou zijn geschriften in de gaten blijven houden!
Lees hier het essay in Trouw.
