Een beklijvende getuigenis over hoe een Syrische vluchteling zonder boe of ba uit een studio wordt gezet, zijn spullen ziet weggenomen worden, slaag krijgt en niet geloofd wordt door de politie. “Wat zegt het over onze maatschappij als dit de manier is waarop wij omgaan met zij die onze hulp het meest nodig hebben? Wat zegt het over ons als we wegkijken?”.
De hemel heeft deze week al een paar keer gehuild, straten liepen onder, auto’s liepen vast, mensen kwamen te laat. Zo ook mijn studenten. Zelfs de Syrische Ahmad, die nog nooit eerder te laat kwam, verscheen pas na tien minuten in de les. Ik gunde hem zijn academisch kwartier, maar vroeg toch waarom hij pas nu arriveerde. Een goede reden om die vreselijke “omdat”-constructie die onze taal kent, nog eens in te oefenen. Het verhaal dat volgde was hallucinant.
Ahmad had een huurcontract van drie maanden dat afliep op 31 mei. Inderdaad, terwijl de meeste huurcontracten opgezegd dienen te worden drie maanden voor aanvang van het einde, duurde zijn contract amper drie maanden. Dat is vreemd, maar niet onmogelijk. Als twee mensen het contract tekenen, is het nu eenmaal bindend.
Ahmad wou zijn huur verlengen, maar zijn huisbazin wilde dat niet omdat de familie van Ahmad over enkele maanden naar België komt en de studio te klein zou zijn voor een gezin met twee kleine kinderen. Dat is haar goed recht. Aan haar om vervolgens de geijkte procedure te volgen. Dat gebeurde, op z’n zachtst gezegd, niet.
Mijn student betaalde, volgens de wensen van de huisbazin, zijn huur wekelijks. Omdat hij nog geen nieuwe woonst had gevonden, werd hij op 31 mei getrakteerd op een onaangekondigd bezoek. Een bezoek van de huisbazin en een groepje vrienden.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
