Structureel racisme: ad nauseam

Ik herhaal nog even (ad nauseam) waarover het voor mij gaat als we het hebben over structureel racisme.

Wat zich sinds 1989 in dit land heeft voorgedaan is dat, als reactie op politiek genormaliseerd racisme (de doorbraak van Vlaams Blok), de vanzelfsprekende rechten die elke burger in dit land moet genieten voor allochtonen werden voorwaardelijk gesteld door middel van een enorme reeks informele, moraliserende en individualiserende criteria.

Die gingen onder de noemer van “integratie”: de vanzelfsprekende en afdwingbare rechten werden onderworpen aan informele en niet afdwingbare gradaties van “integratie”. Deze verschuiving opende een enorme ruimte van willekeur: een nooit eindigende reeks criteria (van Nederlands tot de hoofddoek) die steeds konden ingeroepen worden als motivering waarom allochtonen (ik gebruik de term uit die tijd) geen volle rechten mochten genieten, en dus mochten gediscrimineerd worden. Voor zij die er toen al bij waren: gedenk het hele debat over stemrecht in de jaren 90, en gedenk de lijn die het CGKR (Centrum-Leman) terzake innam: er waren “harde” discriminaties en die waren strafbaar, en “zachte” discriminaties die men maar moet verdragen. Een enorm deel van racisme werd vanaf dat moment gezien als een “normale” reactie op “abnormale” allochtone vormen van gedrag.

– Lees verder bij de bron, De Wereld Morgen