We trokken samen op, begin jaren 90 van de vorige eeuw, heel even. Daarna ging alles weer uit elkaar. Teveel verschillen, onbegrip. hij begreep niets van het platteland, zag een ideaalplaatje, ik zag slechts romantisch geneuzel. Hij begreep niets van overleven op het platteland. Hij was Amsterdammer. We tilden het nog over de eeuwwisseling, daarna was er nauwelijks contact. Maar toch. Ik bleef hem volgen.
Mensen als Frank Starik (dichter, zanger, beeldend kunstenaar) zijn zeldzaam. Starik kon over grenzen heen kijken. Ook over de grens van leven en dood. Hij was een van de initiatiefnemers van ‘De eenzame uitvaart’, een project dat bij ‘eenzame doden’, zonder familie, zonder aanhang, een dichter opdracht geeft een gedicht te schrijven voor de uiteindelijke ter aarde bestelling van een ‘onbekende dode’. Om de waardigheid van de mens te benadrukken, en het feit dat een mens nooit alleen is.
Het was niet zijn idee, maar zijn initiatief bracht het idee wel in de publiciteit. Op verschillende plekken in het land worden nu ‘zwervers’ begraven met eerbetoon.
Dat is een mooi ding.
En nu is hij zelf dood. Maar niet eenzaam. Aan zijn graf geen ‘dichter van dienst’ (zoals hij zichzelf noemt), hij had vrienden, familie, geliefden, collega’s, mensen met wie hij contact had. Het wordt druk aan zijn graf.
Ik zal er zijn, al dan niet lijfelijk aanwezig. Om hem te eren. Hij was de dichter die dood en leven wilde verenigen, de dichter die altijd zocht naar harmonie. Hoewel hij giftig kon zijn (concurrentie is een raar ding) en zichzelf graag in de spiegel zag (in ieder van ons schuilt een narcist), opende hij zijn hart en zag voorbij grenzen. Groot en klein in dezelfde mens, dat was Starik.
De afgelopen jaren dacht ik: ik moet Starik nog eens spreken, ik moet het met hem hebben over waar het leven nu echt over gaat. Dat kan nu niet meer. Hij is verdwenen, hij hield op met ademen.
Er is altijd te weinig tijd.
Haast je, als je met iemand nog iets te bespreken hebt.
Voor je het weet gaat-i zomaar dood.
Meer over Starik:
http://starik.nl/
En dan nog dit, genomen van de website van Starik, opgediept uit zijn log, 17 maart 2006, 12 jaar voordat hij het leven gaf: een diep afscheid…
klein massagraf van woorden
Geplaatst op 17 maart 2006 — Geen Reacties ↓
Het uitvaartmuseum verzocht F. Starik (1958 † onbekend) een gedicht te schrijven voor een klein massagraf van woorden. Deze afdruk van dit gedicht werd -met enkele beschouwingen van deskundigen op uitvaartgebied- op 17 maart 2006 begraven op de Nieuwe Ooster begraafplaats, waarbij het de bedoeling is dat in het jaar 2106, dus precies honderd jaar later, andere deskundigen zich zullen buigen over de verscholen schat, die hier nu teruggevonden wordt. F. Starik was –in zijn tijd- de beheerder van de Poule Des Doods, een groep dichters die eenzaam overledenen die van een gedicht voorzag. Mocht internet nog bestaan, dan zijn er vast wel sporen van terug te vinden.
Diep
Meestal breng ik dode mensen weg, maar
vandaag mocht ik een gedicht ten grave dragen.
Over honderd jaar, zo was mij uitgelegd, zouden
nieuwsgierige historici mijn tekst weer uitgraven
en tegen elkaar zeggen: zie je wel.
Deze bij leven reeds vergetene
hij haalde de historie niet, nu ja
met deze dunne woorden, één steek diep.
Als u mij boven haalt, en ik in deze woorden
voor u opsta, over honderd jaar, dus zeg maar nu
ontwaak, alsof ik honderd jaren sliep
bedenkt u dan, historici, deze brief aan u
was – in mijn tijd – al aan de toekomst gericht,
memento morici, dus leg mij terug, begraaf me diep.
© F. Starik, maart 2006.
