Bijna 35 jaar geleden begon ik te mediteren. Niet zonder reden, ik was angstig voor alles en nog wat en praten en pillen hielpen niet. Uit ellende maar Ingeschreven bij een cursus yoga met als doel “jezelf vinden”. Wist ik veel, je moet toch wat, ik wilde van die angsten af.
Ondanks het feit dat ik echt kriegelig werd van de zweefkees die de oefeningen gaf merkte ik wel “iets”. Het boeide me, al werd het eigenlijk in links-activistische kringen maar een beetje raar gevonden dat ik daar op een matje aan rivieren ging liggen denken, zo zouden we de strijd immers niet winnen. Daar trok ik me niets van aan, ik ben eigenlijk resistent tegen leuterende mensen die mij niets beters te bieden hebben dan commentaar of willen dat ik ga denken zoals zij denken. Daarom werd ik ook wel een stijfkop genoemd, nog steeds eigenlijk. Prima, ik zit er niet mee. Ik wil graag van standpunt of visie veranderen, maar niet als dat van jou slechter is dan het mijne, dan ruil ik het in mijn hoofd gewoon niet om. Dan blijf ik denken wat ik denk, doen wat ik doe, en daar doe je het dan maar mee. Omgekeerd bemoei ik me, anders dan proberen te helpen waar ik kan, niet met andermans leven, daar heb ik geen enkele behoefte aan.
Socialisme, rechtvaardigheid, politiek, ik was er altijd mee bezig, als kind eigenlijk al. Het opeisen van een betere levensstandaard vond ik echter vrij snel een kale bedoening. Jawel, nodig, zeker wel, maar te weinig om naar te streven als doel op zich.
Het Tibetaaanse boeddhisme vond ik maar niks, daar kwam ik na de Yoga terecht. Mooie muziek, chanten, klankschalen en vooral veel tralala. Ook werd me duidelijk dat de hele Tibetaanse cultuur doordrenkt is van machtsverhoudingen waar ik niets mee te maken wilde hebben en die indruisten tegen mijn visie van een sociale wereld met gelijke kansen voor iedereen.
Vijftien jaar geleden begon ik met Zen, dat viel als levenshouding pardoes samen met de rest van mijn wereldvisie. Ik leerde er de samenhang van de dingen zien, kiezen, lachen, en ja, zéker ook kwaad zijn. Ik zette door Zen ook mijn eerste stappen naar Anarchisme. Je hele leven is eigenlijk voortdurend op weg zijn en nooit thuiskomen, maar dat geeft verder niets. Toch vermoed ik dat het “weglaten wat er niet toe doet” van Zen, en het Anarchistische “ontwikkeling in vrijheid met zo min mogelijk machtsstructuren” veel overeenkomsten hebben.
Waarom spiritualiteit, geestelijk leven, mijns inziens een noodzaak is om een andere, niet-kapitalistische wereld te krijgen probeer ik de volgende keer uit te leggen. Dat gaat niet nog niet meevallen, iets over spiritualiteit onder woorden proberen te brengen is niet zo makkelijk als de katholieke Kerk omschrijven.
Bovendien niet zo prettig en allerminst een frisse bezigheid iets te omschrijven (de katholieke Kerk) wat zich in staat van ontbinding bevindt .
Tussen de smartelijk ogende aan het kruis gespijkerde J.C verraden door z´n eigen volk en een glimlachende Boeddha is het wel duidelijk waar de verlossing ligt.
@1:
Verwacht niets van “Boeddha”. Verlossing, verlichting, verzachting, helderheid of wat dan ook, komen niet van buiten. Sterker nog, die hele Boeddha kan me gestolen worden. Boeddha en boeddhisme delen niets uit. Zelf doen. Er zijn wat handvatten in te vinden, maar méér niet.
Mooi stuk, “stijfkop”! En ik kan mij prima voorstellen dat deel 2 lastig is te verwoorden. Ik kijk er alvast naar uit.
Grappig overigens:
“een beetje raar gevonden dat ik daar op een matje aan rivieren ging liggen denken, zo zouden we de strijd immers niet winnen”
Een ieder met een beetje strategisch inzicht, zal (kunnen) beamen dat juist datgeen wat jij deed van groot belang is, om welke/ wat voor strijd dan ook te winnen. Ook je innerlijke.
Pas op de plaats maken, is een meer bekende uitdrukking. 😉
Weet niet exact hoe ik de volgende vraag het beste kan formuleren, maar: hoe heb jij het Zen-boeddhisme in je leven weten te implementeren, dat je vervolgens bij het Anarchisme uitkwam?
@1, verwar de leegloop van ‘de kerken’ niet met een niet bestaande staat van ontbinding waar, volgens jou, de RK aan zou lijden. Dat is louter wensdenken.
@3: Marc:
[ hoe heb jij het Zen-boeddhisme in je leven weten te implementeren, dat je vervolgens bij het Anarchisme uitkwam? ]
Dat heb ik niet bewust gedaan, noch Zen in mijn leven noch Anarchisme. Dat groeit zo, beetje bij beetje, en werkt op elkaar in. Ook zijn er miljarden factoren die buiten “mijzelf” liggen die iets met me doen en vice versa. Maar waar het begint of eindigt? Geen begin van een idee ; )
@2 – Le Roi danse –
Goedemorgen ,
´Tuurlijk , gewoon alle bestaande kennis overboord flikkeren niets van aan trekken en zelf iedere dag opnieuw het wiel uitvinden.
@5:
U bedoelt te zeggen?
@4, dank voor je antwoord. En inderdaad, het e.e.a. is een soort van wisselwerking – bij gebrek aan een betere duiding. Ik ben in ieder geval blij voor je, dat je de verschillende nuances erkent en op een min of meer positieve wijze in je leven weet te plaatsen. Hoe lastig en complex ‘dat alles’ ook moge zijn. Je bent een bijzonder mooi mens, stel ik (wederom) vanuit al mijn oprechtheid vast.
@5, ik krijg een beetje de indruk dat de essentie volledig aan je voorbij is gegaan. Derhalve zou ik je dan ook (ongevraagd) willen adviseren, om eens te mediteren over hetgeen Le Roi beschreef. Filosoferen mag/ kan ook. Scheelt ook het plakken van de banden, van het ‘wiel des levens’ welke jij uitvindt. 😉
@7: Marc:
Vreemd, ik moet steeds denken aan een dierbare vriend die ik- helaas- al heel lang niet meer zag, Marc, van TUIG:
“De zucht van het schrapen naar groter, naar meer en nog veel meer dan groots.
Verblind door deze honger, ten koste van vriendschappen, mensen en de natuur.
Het is een heuse kunst om dat, wat met enthousiasme en naïviteit begonnen is, in harmonie te houden met jezelf. Om alles in gang te zetten is al een hele opgave.
Wanneer dat eenmaal loopt en je begint te wennen aan het hierbij verworven profijt is het moeilijk om dit in balans te houden. Stilstand is immers achteruitgang, dat is ons allen goed ingeprent.
http://www.theatertuig.nl/voorstellingen_schraapzucht.htm
@8, geen connectie tussen je vriend en ikke, die onder een pseudoniem schrijft.
Ik hoop dat je hem snel weer zal tegenkomen. Zo te bezien is het een persoon met veel diepgang. Hij zag het drommels goed: ‘stilstand is juist ook vooruitgang’.