“Volgens het Nederlandse zelfbeeld zijn wij immers ruimdenkend en wars van achterhaalde begrippen als stand of komaf. Dit zelfbeeld maakt dat we niet kunnen of willen erkennen dat afkomst wel degelijk van belang is, en voor sommigen meer nog dan anderen. Wat vrijheid van herkomst lijkt, blijkt vooral om de juiste herkomst te gaan, maar ons zelfverklaarde egalitarisme maakt dat zeer moeilijk te zien.” Dat stelt filosofe Chantal Bax.
Vorige week plaatste de Volkskrant een stuk van Nadia Ezzeroili, een Nederlandse journaliste van Marokkaanse afkomst, waarin zij uitlegt dat ze zich – ondanks een goede baan en het mogen verkeren in steeds hogere kringen – niet langer thuis kan voelen in Nederland. De “Hollandse droom” komt namelijk tegen een hoge prijs: Ezzeroili telt alleen echt mee als ze bijvoorbeeld niet te veel over “allochtonendingen” schrijft en haar oorspronkelijke manier van spreken “witwast”. In Ezzeroili’s ervaring is haar herkomst dus voortdurend een issue, en wel in de zin dat ze deze continu moet verloochenen. Alles wat aan haar Marokkaans-zijn herinnert, dient te worden vervormd of verborgen. Zij mag in feite geen enkele afkomst meer hebben, terwijl dat nooit van mensen met ondubbelzinnig Nederlandse wortels wordt gevraagd.
Ezzeroili wijst er anders gezegd op dat wij helemaal niet zo egalitair zijn in ons egalitarisme. Wanneer we zeggen dat herkomst er in Nederland niet toe doet, dan klopt dat alleen als we het volgende onderscheid en voorbehoud maken: er is een groep waarvoor afkomst inderdaad niet telt, simpelweg omdat ze van de juiste komaf zijn, en er is een groep waarvan de achtergrond alleen door de vingers kan worden gezien als zij in staat zijn deze voldoende te verbloemen. Sommigen zijn vrijer van origine dan anderen. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Republiek allochtonië
