Zelf heb ik roti leren kennen via het eethuis van voormalig bokser Leo Vrij in de Bethaniëndwarsstraat in Amsterdam. Er werd mij gezegd dat men het eigenlijk met de hand dient te eten, niet met mes en vork. Bij de Ethiopische injera heb ik dit wel zo leren doen (hoewel het bij elkaar vegen van restjes op je bord toch beter gaat met bestek), bij roti niet. Het tijdstip van de kennismaking stond nog te dicht bij het africhten aan tafel, zou ik zeggen.
Kant-en-klare roti’s als aan brood verwant product (of eigenlijk is het brood) waarbij je vervolgens de ingrediënten bij elkaar componeert haalt men bij Surinaamse toko’s.
Het maken van de pannekoek is al een karwei en dan moet je nog de vulling samenstellen. Het kan ook vegetarisch, zoals de afhaal om de hoek regelmatig waarmaakt voor ons. Is het echt bekend sinds ik het ken?
In Nederland is het een populair afhaalgerecht geworden sinds de emigratiegolven van Suriname naar Nederland in het midden van de jaren zeventig.
Zo zegt Wikipedia het en zeg nu zelf, die golven, ja dan zal het wel. (Het is allemaal niet van net vandaag of gisteren, helaas). Iedere hufter kan tekst in zo’n lemma smokkelen en dat gebeurt dan ook.
Een filmpje hoe men Surinaamse roti kan bereiden:
Op zijn Guyanees, van bij de westerburen van Suriname, ooit een West-Indische Compagniekolonie en ook nog een Nederlandse (delen ervan althans):
En onvermoeibaar als wij zijn leveren wij ook een recept van Trinidad & Tobago (het eiland van Robinson Crusoë zoals Albert Helman het noemde):
Waarom naar domme kookprogramma’s op tv kijken als je het op je computer kunt zien?
