Van een verhaal als dit schieten mij de tranen in de ogen. Gezegend geweest met een paar vriendinnen met Insulinde als achtergrond, wetende hoe diep het racisme zit in Nederland en het dan maar weer op dit punt vergetend – omdat je er zelf geen last van hebt. Maar dit is eigenlijk de norm in een land waar men gesubsidieerd omroepje mag spelen terwijl men het voortdurend over Lichtgetintiërs heeft, en voor de “Surinamer” en de “allochtoon” was er “de Indiër”, meestal achterbaks aangeduid met een woord voor een Caribische peulvrucht (- AJvdK):
We waren in een vrolijke stemming en Elise groette zoals altijd iedereen die ze tegenkwam, met wisselende reacties. Aan de overkant zagen we een man lopen die er op z’n zachtst gezegd een beetje opgefokt uitzag. Ik minderde automatisch wat vaart met lopen en bleef even voor wat etalages hangen in de hoop hem te kunnen ontwijken. Uiteindelijk staken we de straat over, en daar was hij opeens: hij liep recht op ons af.
Wat er toen gebeurde ging zo snel dat ik er amper over na kon denken. Elise zei ‘hallo’ tegen hem en de man flipte totaal. Begon tegen ons te vloeken en te tieren op een manier die niets te raden over liet. Zijn boodschap was ook duidelijk, trouwens: ‘Vuile k*nkerbuitenlanders, dat zijn jullie. Rot op!‘ Normaal gesproken had ik dit niet gepikt, maar hij stond bovenop mij en mijn kind en ik koos er instinctief voor om me direct om te draaien en snel weg te lopen. Met effect, want hij kwam ons niet achterna maar liep tierend verder. Eenmaal thuis kwam de woede pas en nu ik dit stukje typ met op de achtergrond de tv met het nieuws over de verschrikkelijke aanslagen in Brussel voel ik mijn bloed weer koken. Ik word soms zo moedeloos van deze wereld.
