Ronald Sørensen neemt een besluit

Het was een zwoele nacht in maart toen Ronald Sørensen nattigheid voelde in zijn bed. Hij tastte naast zich en voelde iets dat harig en klam aandeed. Even moest hij aan Dion Graus denken. Hij durfde bijna niet te kijken maar deed het toch.

In het koude maanlicht, dat door een spleet tussen de donkerrood fluwelen gordijnen scheen, doemde de ijzingwekkende aanblik van een dode meeuw, die met halfafgesneden kop in zijn bed leeggebloed was, op.

Met een schreeuw sprong Sørensen uit bed, daarbij het glas met zijn kunstgebit van het gepolitoerde nachtkastje stotend. Direct daarna ging de telefoon. Sørensen nam op. Een niet onvriendelijke maar toch ijskoude, psychopaten kenmerkende stem met een merkwaardig Limburgs randje zei: “Ronald, we hebben besloten niet meer met jou verder te gaan”.

Sørensen dacht aan zijn prachtige appartement met het zwart lederen bankstel, de bar met bijbehorende krukken in de keuken, de douche met massagedouchekop, de open haard met hardhouten schouw, de huisbioscoop, zijn Mercedes met crèmekleurige stoelen en goudkleurige versnellingspook. Dat alles zou hij op den duur op moeten geven, en zijn leesbril zou voortaan weer bij Specsavers gekocht moeten worden.

Met een nu werkelijk afgrijselijke kreet ontwaakte hij nogmaals, maar nu écht. Het bleek een van die dromen in een droom geweest te zijn, en zijn lakens waren doorweekt van het zweet. Rechtop in zijn bed veegde hij zijn voorhoofd af met een mouw van zijn pyama, en moest enkele keren diep ademhalen. Hij keek op de radiowekker: half vier. Hij wist dat hij niet meer in slaap zou kunnen komen voordat de wekker af zou gaan.

Hij liep naar zijn werkkamer (zijn mondhoeken begonnen steevast krampachtig omhoog te trekken als hij het over zijn ‘werkkamer’ had tegen anderen), knipte de bureaulamp aan, keek zijn hypotheekvoorwaarden nog eens na en besloot verder zijn mond te houden. De 15 minutes of fame van Ronald Sørensen bleken 15 seconden te zijn geweest.