Romantisch escapisme de la nuit

Voor wie geldt de compassie?

We weten nu allemaal hoe Europa denkt over mensem die in (doods-)nood aan komen kloppen aan de grenzen van het fort Europa en hoe we daar mee wensen om te gaan. In elk geval volgens de mensen die ons in de regering vertegenwoordigen; #blijfthuis

Als kijken naar de realiteit te zwaar wordt of hoofdpijn oplevert wegens leugenachtigheid rest alleen de romantiek. BV een gedicht van John Dowland

Happy, happy they that in hell
Feel not the world’s despite.

Geschreven omstreeks 1596. Verbaast het dat meer dan 400 jaren geleden mensen op een dergelijke manier uiting konden geven aan dergelijke gevoelens?

Flow, my tears, fall from your springs!
Exiled for ever, let me mourn;
Where night’s black bird her sad infamy sings,
There let me live forlorn.

Down vain lights, shine you no more!
No nights are dark enough for those
That in despair their last fortunes deplore.
Light doth but shame disclose.

Never may my woes be relieved,
Since pity is fled;
And tears and sighs and groans my weary days, my weary days
Of all joys have deprived.

From the highest spire of contentment
My fortune is thrown;
And fear and grief and pain for my deserts, for my deserts
Are my hopes, since hope is gone.

Hark! you shadows that in darkness dwell,
Learn to contemn light
Happy, happy they that in hell
Feel not the world’s despite.