The Slits in al hun punky glorie tijdens hun eerste sessie voor John Peel op 19 september 1977. Peel had de band voor het eerst zien spelen in het voorprogramma van The Clash – met wie de bandleden goed bevriend waren – en was onmiddellijk diep onder de indruk van hun energie: “They were the very essence of punk: banging and shouting, unhindered by any discernible musical ability. We thought the BBC should record them for posterity.”
Peel vond de band fantastisch en hun eerste optreden voor zijn show “magisch”, maar die mening werd niet door iedereen gedeeld. Geluidstechnicus Bill Aitkin noemde het “a classic if you are into shit” en vond dat “it probably put the cause of women in rock back a century or so”. Een andere geluidstechnicus herinnerde zich dat hij de gitaren van de band moest stemmen, de bandleden zelf hadden geen enkel idee hoe je zoiets deed.
Cut, de eerste lp van de band zou pas 2 jaar later verschijnen. Tegen die tijd hadden de leden van de band hun instrumenten daadwerkelijk onder de knie, maar was wat mij betreft de magie weg.
Put the cheddar in the pocket
Put the rest under the jacket
Talk to the cashier, he won’t suspect
And if he does…
Do a runner!
Ten quid for the lot
We pay fuck all
Babylonian won’t lose much
And we’ll have dinner tonight
Do a runner!
Camera’s trying to watch us
Mirrors and TV
But they’re not gonna catch us
‘Cause we’re gonna gonna gonna run run run
Do a runner!
Run!
Ten quid for the lot
We pay fuck all
Babylonian won’t lose much
And we’ll have dinner tonight
Do a runner!
Run!
(I’ve pissed in my knickers)
