(Pre)punkklassieker du jour: Dream Baby Dream/23 minutes over Brussels

Vannacht is Alan Vega, de zanger van de legendarische pre-punkband Suicide overleden. Het nieuws werd gepubliceerd op de site van Henry Rollins, die goed bevriend was met Vega.

Vega vormde Suicide in 1970 samen met Martin Rev. Het was de eerste band die zichzelf omschreef als “punk”. Suicide was nooit geïnteresseerd in entertainment, maar in confrontatie met het publiek. Hun albums zijn beklemmend, bijna claustrofobisch. Naar verluid – ik heb ze nooit live gezien – waren hun optredens nog aanmerkelijk confronterender dan hun platen. Vega en Rev waren beiden gekleed als zojuist uit de bajes ontslagen bikers en Vega betrad het podium meestal  met een motorketting om zijn nek. Tegenwoordig stelt dat allemaal niks meer voor, maar in de vroege jaren ’70 lag dat allemaal wat anders. Volgens Vega werd de band “al uitgejouwd zodra we het podium betraden”. Berucht zijn het incident in Glasgow waarbij Vega een bijl(!) naar zijn hoofd gegooid kreeg evenals een optreden in Brussel dat eindigde in een gewelddadige rel (op het vinyl vastgelegd als “23 minutes over Brussels”).

De invloed van de band op de latere art- en industrial scene is enorm geweest. Ook buiten die scene kon Suicide echter rekenen op toegewijde fans als Henry Rollins, Joe Strummer en Bruce Springsteen. Hieronder “Dream, Baby, Dream” – ongetwijfeld hun bekendste song – en het hierboven genoemde “23 minutes over Brussels”. Anarchy in action. Als toetje Bruce Springsteen die uitlegt waarom “Dream, Baby, Dream” zo’n goede song is.