Begin jaren ’80 brachten Siouxsie & The Banshees de ene briljante single na de andere uit. Pure rockmuziek met een begin, een midden en een einde, een ‘hook’ die zich onmiddellijk in je hoofd nestelde en altijd genoeg muzikaal en tekstueel avontuur om de song de regionen van ‘simpele’ popmuziek te laten ontstijgen. Let vooral op het fantastische gitaarwerk van John McGeoch. Helaas kon McGeogh slecht tegen de druk die het leven in een succesvolle rockband met zich meebracht. Hij raakte aan de drank en stortte uiteindelijk zowel fysiek als geestelijk in, waarop de band geen andere keuze had dan hem te ontslaan. Voor Siouxsie Sioux zou hij echter altijd dé gitarist blijven:
John McGeoch was my favourite guitarist of all time. He was into sound in an almost abstract way. I loved the fact that I could say, “I want this to sound like a horse falling off a cliff”, and he would know exactly what I meant. He was easily, without a shadow of a doubt, the most creative guitarist the Banshees ever had
From the cradle bars
Comes a beckoning voice
It sends you spinning
You have no choice…
You hear laughter
Cracking through the walls
It sends you spinning
You have no choice…
Following the footsteps
Of a rag doll dance
We are entranced
Spellbound
And don’t forget
When your elders forget
To say their prayers
Take them by the legs
And throw them down the stairs
When you think
Your toys have gone berserk
An’ it’s an illusion
You cannot shirk
You hear laughter
Cracking through the walls
It sends you spinning
You have no choice
Following the footsteps
Of a rag doll dance
We are entranced
Spellbound
