(Pre/post)punkklassieker du jour: Sex Pistols – Pretty Vacant

Op 12 november 1977 bereikte “Never Mind The Bollocks” van de Sex Pistols de eerste plaats op de album charts in Groot-Brittanië. Het album blijft het ultieme “up yours” statement, of – in de woorden van Greil Marcus – de “absolute negatie van de heersende verhoudingen en de heersende moraal”. Voor Marcus staat het in een traditie die via de Situationisten, de beats, Dada en de libertaire socialisten van de 19e eeuw terug te voeren is tot de ketterse bewegingen uit de late Middeleeuwen. Het is niet de taal van het protest, waarbij de Macht aangesproken en dus uiteindelijk gelegitimeerd wordt, maar de taal van de negatie, waarbij aan de Macht elke vorm van legitimiteit ontzegd wordt. Communicatie met de Macht is niet eens mogelijk, want er zijn geen gemeenschappelijke waarden en normen waarop die communicatie gebaseerd kan zijn.

Ten tijde van “Pretty Vacant” waren er in Engeland ruim een miljoen werklozen, voor punkbands als Chelsea ( “Right To Work”) en de Angelic Upstarts (“1.000.000 Voices”) reden te protesteren en het “recht op werk” op te eisen.

But Johnny Rotten had never learned the language of protest, in which one seeks a redress of grievances, and speaks to power in the supplicative voice, legitimating power by the act of speaking: that was not what it was about. In “Pretty Vacant” the Sex Pistols claimed the right not to work, and the right to ignore all the values that went with it: perseverance, ambition, piety, frugality, honesty, and hope, the past that God invented work to pay for, the future that work was meant to build

There’s no point in asking, you’ll get no reply
Oh just remember I don’t decide
I got no reason it’s all too much
You’ll always find us out to lunch Oh we’re so pretty
Oh so pretty
we’re vacant
Oh we’re so pretty
Oh so pretty

We’re pretty
A pretty vacant
We’re pretty
A pretty vacant
We’re pretty
A pretty vacant
We’re pretty
A pretty vacant

And we don’t care