The La’s waren een Liverpoolse beatgroep jaren en jaren na de dagen van Liverpoolse beatgroepen en ook alweer zo’n tien jaar na de punk. Ze hebben een paar schitterende singles gemaakt in de late jaren tachtig, hebben het blijkbaar nog zo lang gerekt op een enkele LP dat ik ze in 1991 in de Ancienne Belgique heb kunnen zien/horen optreden, en toen was het gedaan.
Dit hoorde ik gisteren in een propagandafilmpje voor het ware Torybestaan “op het land” in Groot-Brittannië, een grote televisielofzang op het grootgrondbezit. Zo gaat het dezer dagen in medialand, op de BBC zeker. Waar het op sloeg mag de programmaleiding weten. Ik zat met mijn rug naar het toestel, was te lui geweest het uit te doen. Dus hoorde alleen.
De “she” is iemand wier naam op -ine eindigt in het Nederlands, via een naald in de ader of de neus in te nemen. Het blijft een wonderschoon nummer, daar niet van, en als je denkt dat het om het Onbereikbare Meisje gaat moet je dat ook vooral volhouden.
The La’s, 1988
There she goes
There she goes again
Racing through my brain
And I just can’t contain
This feeling that remains
There she blows
There she blows again
Pulsing through my vein
And I just can’t contain
This feeling that remains
There she goes, there she goes again
She calls my name, pulls my train
No one else could heal my pain
But I just can’t contain
This feelin’ that remains
There she goes
There she goes again
Chasing down my lane
And I just can’t contain
This feeling that remains
She calls my name…
Een goed nummer verdient het om gecoverd te worden, en dit is zeker geen slechte cover. Sixpence None The Richer, beschreven als een christelijke band uit Texas. Vandaar deze lofzang op de -ine of op een menselijke “she” door de zangeres. Dat detail van die christelijkheid moet je wel weten dus… “Christelijk”, dat betekent toch meestal dat je uitstekend weet hoe een ander zich moet gedragen. * gniffelt *
