Maandag 15 december werd er een symposium gehouden op de VU naar aanleiding van de uitreiking van de Hanneke Steenbergenprijs voor de beste scriptie binnen het vakgebied migratierecht. Dhjana was er (onder anderen bij) en schrijft:
In de eerste helft werd door Tamara Last en Thomas Spijkerboer het project ‘Border Death Database’ geïntroduceerd. In dit project wordt er voor de periode 1990 – eind 2013 een database opgezet, met daarin de persoonsgegeven van migranten die aan de zuidelijke buitengrenzen van de EU (Middellandse Zee) tijdens hun poging om Europa te bereiken zijn omgekomen. Behalve dat dit gegevens verstrekt over de identiteit van de gestorven migranten en hun aantallen, wil het project door het opzetten van een policy and practices tijdslijn onderzoeken of er een verband te leggen is tussen (verandering van) grensbewakingsbeleid en (verandering van) het aantal migranten dat de dood vindt.
Als er een causaal verband wordt gevonden tussen beleid en aantal doden (waar ze zich nu nog niet over willen uitspreken, zoals Spijkerboer tot vervelens toe herhaalde), dan volgen er daarna aanbevelingen voor beleidswijzigingen om het aantal doden terug te dringen.
Fred Teeven kan zich niet onder het geliefd volk mengen zonder bewapende bewaking. Hierover heeft Dhjana (vrolijke) noten:
Soms heb je even een rustig moment tijdens een symposium. Gecombineerd met wat irritatie omdat je zojuist als activiste op dat symposium lastig gevallen bent door de beveiligingspipo’s van staatssecretaris Teeven, die daar ook is, dan krijg je een briljant idee: laten we een smoelenboek beginnen van persoonsbeveiligers – bij voorkeur die van Teeven.
Hier dus exemplaar nummer 1. Laten we hem even G. noemen..
G. werd samen met zijn collegae door de organisatie van het symposium na afloop bedankt omdat ze ‘voor de veiligheid hadden gezorgd’. Zou de organisatie dat ook hebben gezegd als ze wisten dat G. daar zwaar bewapend stond, met zijn semi-automatische speelgoedje? Het beveiligingsequivalent van een te-kleine-lul-verlenger was ‘ingepakt’ in een zwart foudraal dat je in een milliseconde kan openklappen en G. heeft dat twee uur lang stokstijf vastgehouden. Je weet maar nooit, toch? In combinatie met zijn nerveuze blik en zijn krampachtig overkomende ademhaling vond ik dat niet bepaald een geruststellende gedachte. Je weet maar nooit.
G. en de rest van het PBT hadden zo in de één of andere actiefilm gekund. Vlak voordat Teeven de zaal in kwam, kwamen ze even met z’n vijven om me heen staan…
