Er was nog geen stuk verschenen bij het overlijden van Glenn Frey. Althans dat dacht ik voordat die vuile rat collega Van der Galiën dit bericht zojuist plaatste. Ik vecht al jarenlang een eenzame muzikale strijd bij Krapuul, zoals u begrijpt. Vandaar ook de door mij opgezette rubriek Meer-dan-drie-akkoordengitaar du Jour. Enfin. Door de week heb ik niet de puf voor langere stukken, maar dus bij deze alsnog een artikel over Glenn Frey/ The Eagles.
Ik was geen specifieke Eagles-fan, ik zat vooral in de symfonische muziek gedurende de jaren zeventig, maar het is wel iconische muziek voor een tijd – mijn tienerjaren – die zoals bij de meeste mensen muzikaal vormend is geweest. In mijn geval door – wederom voor zovelen – mijn oudere broer die ook nogal met CSNY en Neil Young bezig was in die tijd. En later, als muzikant terugluisterend, kwam ook de bewondering voor het vakmanschap waarmee de arrangementen in elkaar gezet waren, en live uitgevoerd werden.
Het verwijt is vaak dat het te glad en perfect was, maar als je ooit zelf muziek hebt opgenomen weet je hoe moeilijk het is stukken foutloos op te nemen maar tegelijkertijd levendig te houden. Ook is het arrangeren van muziek tegenwoordig veel makkelijker met de computer (maar nog steeds moeilijk genoeg!), maar destijds moest je dat allemaal ofwel tijdens repetities ofwel in dure studiotijd vastleggen. En als je, zoals ik, nog vóór het computertijdperk wel eens in een band gespeeld hebt met eigen repertoire dan weet je hoe bewerkelijk dat is (“Neeheeeeee, VOOR de tel, dat accent!!!”), en wat voor een complicaties en botsingen dat tussen de diverse leden kan teweegbrengen (“Zeg, ik vind dit toch wel erg country worden hoor” (gat in bordkartonnen deur van repetitielokaal)).
Kortom, ik kan veel bewondering opbrengen voor muzikanten die dergelijk complexe composities en arrangementen in die tijd zo goed konden opnemen en uitvoeren.
Specifiek voor gitaristen was het ook een interessante band. Glenn Frey werd in sommige artikelen als gitarist van The Eagles aangeduid, en alhoewel hij geen onverdienstelijk gitarist was, is dat een beetje onzinnig. Men had namelijk altijd een lid erbij die speciaal als gitarist aangetrokken werd. Eerst Bernie Leadon, later Joe Walsh en Don Felder.
Doordat ik wel eens de hele solo van Hotel California heb uitgezocht voor een gitaarleerling, kreeg ik bewondering voor de controle over de noten en het geluid. Je leert van dergelijke exercities hoe uitgebalanceerde solo’s te spelen, en een mooie toon aan te slaan en aan te houden.
Maar Glenn Frey was in de allereerste plaats één van de twee oprichters, met Don Henley, en een van de twee belangrijkste componisten van de band. En daar staat of valt alles mee. Je kunt nog zo’n goede instrumentalist of zanger zijn, als de composities niet goed zijn wordt het al gauw een stomvervelende circuskunstjesvertoning.
Een van de favoriete composities van Frey, volgens dit artikel, met een karakteristiek melodieuze gitaarsolo door Don Felder, uiterst nauwkeurig uitgevoerd.
Een ander nummer waar Frey aan meeschreef, alhoewel de beroemde riff van Joe Walsh is:
Ik merkte overigens bij het zoeken naar opnames dat ze live aanmerkelijk beter klonken dan in de studio. Toch weer die levendigheid, en met technisch begaafde muzikanten als deze gaat dat dan niet ten koste van de kwaliteit.
Pingback: In Memoriam Alan Rickman | Krapuul