Ook als seksist word je in Nederland heel serieus genomen

Storm of light van Working Week.
Van het instrumentale deel van deze plaat heb ik gebruik gemaakt om een spotje te maken voor het radiostation waarvoor ik mij ingezet heb in een groot deel van de jaren tachtig. Het was om nieuwe mensen te werven voor de presentatie. “Gezien de huidige samenstelling van het team moedigen wij speciaal vrouwen aan te reageren.” Eerdere vrouwen hadden afgehaakt toen het station ruim een half jaar wegens werkzaamheden de lucht uit had gemoeten.

En ze kwamen. Van de vrouwen die op deze manier geworven zijn is de specialiste op theatergebied nog wereldberoemd in Amsterdam zoniet daarbuiten geworden. En met de vrouw met de mooiste stem – door een mannelijke collega ooit gekenschetst als “de Meta de Vries van RVZ”*) – ben ik getrouwd. Dat was niet de opzet van de spot, maar zo kan het lopen in het leven.
Ik word woest als meer dan dertig (30) jaar later Paulus de Wit, o pardon, hij noemt zich nu Erik de Zwart, verkondigt dat dj-zijn een mannenberoep is.

“Dat wil maar niet veranderen en dat heeft ook te maken met de waardering van het publiek. Onderzoeken wijzen iedere keer weer uit dat mannen vrouwen op de radio niet leuk vinden, maar vrouwen ook niet.”

Ja, zeikstraal, voor het soort radio dat jullie zo nodig moeten maken met je 538, je Veronica, je “3fm” en hoe de godvergribuste zooi ook verder mag heten. Ik ben geen liefhebber van Radio 1 van de BBC, maar kijk eens aan: tableau de la troupe: pasfoto’s en overzicht van de hele ploeg. En dat in 2003. Je hoeft niet te denken dat ze op deze verdeling teruggekomen zijn inmiddels. Maar De Zwart zal onmiddellijk zeggen dat zijn station beter is. Natuurlijk joh. Ik luister er voor geen geld naar maar Het Volk luistert wel, heb ik begrepen.

Het technische aspect maakt vrouwen misschien ook minder geschikt voor radio, aldus De Zwart. “Over het algemeen is diskjockey zijn natuurlijk ook een tikkeltje een technisch beroep. Dat is dan misschien een schop tegen het zere been van de geëmancipeerde moderne vrouw.”

Citaten ontleend aan Radiofreak.

De Zwart zal op zijn racistische flutstation genoeg vrouwelijke vocalisten ten gehore laten brengen, die wel een piemel in hun gezicht moeten gedogen, maar een vrouw achter de knoppen of de microfoon? Dat ziet mijnheer niet zo zitten. Of hij bekend is in de clubscene waag ik te betwijfelen. Als je nu ergens vrouwelijke dj’s tegenkomt die technisch uiterst vaardig moeten zijn is het daar wel. Ik zeg zonder meer dat ik het ze niet kan nadoen, nooit gekund heb en misschien zelfs niet gewild heb.
Ik vermoed trouwens dat het misschien wel niet speciaal een vrouwendingetje is om maar wat te krijsen in de microfoon. Als ik ooit per ongeluk een flard van zo’n station opvang is dat naast de onverdraaglijke hitpuree toch wel het opvallendste.

Als racist of seksist schop je het ver in Nederland. Ik zag ook onlangs in het voorbijgaan hoe er in allerlei landen over vrouwelijke natuurwetenschapslieden wordt gedacht. En misschien heeft u het ook gezien of anders raadt u het zo al: in Nederland lachen de mannetjes zich een delier bij de gedachte aan vrouwelijke geleerden. En dat is uniek in de “ontwikkelde wereld”.

Waar hebben mensen toch ooit dat idee van “progressief”, “liberaal” Nederland vandaan gehaald?

*) Gunst ja, Meta de Vries. En Tineke en Anouschka van Veronica. En dan heb ik die jaren zestig in Nederland echt niet compleet in mijn hoofd. De vrouwen van Laser en Caroline in de jaren tachtig. Enzovoort.