Er zijn vele gedachten en gevoelens die bij mij opkomen als ik deze beelden zie: een tafereel van jongelui (m) die uit een trein verwijderd worden wegens wangedrag. Dat wangedrag is niet door camera’s vastgelegd, wel wat zich afspeelt op het perron waar jonge vrouwen – de combinatie is wel opvallend – door dezelfde ingang de trein in moeten waardoor de zich misdragende jongeren naar buiten gestuurd worden.
We maakten kennis met dit filmpje via een twiet waarvan de tekst luidt: “words fail me.”
Maar nee, er valt juist zoveel te zeggen dat daardoor woorden tekortschieten.
Veel van wat ik hierbij denk/voel is niet voor publicatie geschikt vooralsnog, en dan doel ik niet op de reactie die mijn oma standaard bij de hand had, en intussen heb ik de leeftijd bereikt waarop zij het regelmatig zei: “Wat een tuig heb je toch.” Maar zo makkelijk is het niet.
De groepsdynamiek in zo’n bende is gebaseerd op vrouwenhaat en vaak ook op gepraktiseerde homohaat. Er zijn maar twee boeken over die dynamiek die mij te binnen schieten en ze zijn vast niet toevallig door anarchistische sociologen geschreven. En anarchisten zullen zeker niet vergeten te vermelden dat het leger altijd nog de grootste en “legale” moord- en aanrandings- en verkrachtingsorganisatie is. *)
De uitgelichte afbeelding en bovenstaande.
Als u meer en “moderner” weet, geef het maar door.
Het tafereel speelt zich af op een buitenwijkstation van Dublin.
Het meisje dat onder de trein geduwd wordt is er weer snel onderuitgehaald, ze was licht gewond maar vooral geschokt. Dat laatste is geen verbazingwekkend nieuws.
*) Het corporale cultuurtje waarin je als vrouw (“meisje”) al gauw slet genoemd wordt speelt zich nu eenmaal ook niet af op treinperrons.
