Aangezien de nationale politiek besloten heeft werkelijk niets meer te zeggen en bovendien weer eens een week reces te houden, gaan we ons maar eens met belangrijker zaken dan dat achterbaks gesmiespel tussen Rutte en Samsom bezighouden: het buitenland.
Als het aan de NV-A van Bart de Wever ligt wordt Vlaanderen een zo goed als onafhankelijk land. In zijn verkiezingsprogramma staat zelfs expliciet onafhankelijk, maar dat zegt hij momenteel om strategische redenen in iets omfloerster taal.
De Franstaligen hadden het tot ca. 1950 – 1960 door hun grotere rijkdom grotendeels voor het zeggen in België, maar met de neergang van de zware industrie in Europa ging ook Wallonië ten onder. En toen kwam Vlaanderen op. Is er een bitterder verstandhouding denkbaar dan tussen voormalige slaaf en dito meester van wie de rollen omgedraaid zijn? Daar komt nog bij dat veel van de niet-westerse immigranten in België ook Franstalig zijn. Een dankbaar slachtoffer voor de voormalige slaaf om tegenaan te trappen.
Ook in Schotland wordt afsplitsing overwogen, zij het dat dit vooralsnog niet door een meerderheid gesteund wordt. Eind 2014 wordt hier een definitief referendum over gehouden. Zij willen wellicht graag de off-shore-olieïndustrie voor zichzelf houden, maar vooral voelen de Schotten zich een ander volk dan de Engelsen, en dat is ook zo. De Schotten hebben bovendien al zeer lang een socialere en democratischere politiek gehad dan de Engelsen, zeker nu in vergelijking met de Conservatieven. In zoverre kan ik me wel iets bij voorstellen bij dat onafhankelijkheidsstreven, maar van de andere kant heeft men daar ook nu al de mogelijkheid om veel zaken op hun eigen manier te regelen.
Meestal is echter een verschil in welvaart ten gunste van de partij die zich af wil splitsen de motivatie. Dit gold voor de Slovenen die zich begin jaren negentig van Joegoslavië afsplitsten. Het geldt voor stemmen die in Catalonië die richting opgaan. En bij de Lega Nord in Italië leeft diezelfde gedachte. ‘Wij zijn rijker, dus wij moeten wel beter zijn/harder werken dan die anderen’.
Het is dezelfde mentaliteit die ten grondslag ligt aan ideeën als een Neuro en Zeuro, Griekenland uit de Euro zetten, zelf uit de Euro stappen, enzovoorts. Als de economische malaise waarin Zuid-Europa zich bevindt (en dat is onder andere de schuld van banken en speculaties, níet van verkwistende overheden, zeker niet in Italië en Spanje) niet ons pakkie-an is en we ons daar niet mee willen belasten, waarom dan nog Noord-Oost Groningen, Zeeland of Zuid-Limburg bij ons land houden? Die mensen praten en eten trouwens ook anders dan ‘wij’ en ze zien er soms nog anders uit ook.
Op die manier kun je dus oneindig bezig blijven met het afsplitsen van stukjes gebied die het economisch beter doen dan een ander stukje gebied waar ‘we niet voor willen betalen’. Ja, laten we weer teruggaan naar het stadstatentijdperk.
Waar komt dit vandaan? De solidariteit en het sociaal gevoel van mensen werkt voor velen vooral op kleine schaal, op die schaal zijn we namelijk geëvolueerd, daarom zijn de sociaal-democratie en het socialisme altijd in het nadeel ten opzichte van het egocentrisch rechts gedachtengoed.
Je kunt wel proberen rekening te houden met deze primitieve neigingen, maar van de andere kant is er ten eerste de onvermijdelijke vorming van grotere machtsblokken, zoals die vooral in de negentiende eeuw binnen Europa vaste vormen heeft gekregen, en nu op Europese schaal verder moet gaan om niet verpletterd te worden tussen andere economische grootmachten. En in dat licht bezien is het opsplitsen van kleine landen als België en Joegoslavië in nog kleinere minilandjes natuurlijk kolder.
Bovendien zien we ons ten tweede geconfronteerd met problemen van Europese, en zelfs mondiale schaal, die dan ook op Europees of mondiaal niveau aangepakt moeten worden. Vergeleken bij de geleidelijk aanzwellende grondstoffen- , milieu- en klimaatcrises is de huidige financiële crisis slechts een administratief probleem. En die financiële crisis kan al niet op nationaal niveau opgelost worden.
Bij het oplossen van dergelijke problemen hebben we dan ook niets aan de bekrompen blik van Bart de Wevers, Geert Wildersen, Philip DeWinters en hun Oost-Europese tegenhangers, of aan mensen die alleen maar politieke carrière willen maken door gebruik te maken van andermans bekrompenheid of primitief nationalisme.
Het is ironisch te noemen dat juist het land dat de hoofdstad van Europa huisvest momenteel zucht onder een dergelijke bewustzijnsvernauwing.
Heel goed op een duidelijke en simpele manier de problematiek uitgelegd.
Ik wil wel solidair zijn aan bevolkingen, maar niet aan banken.
Europa is in een schuldencrisis.
Dat betekent dat er zoveel schulden zijn, dat economische groei bijna niet mogelijk is.
Economische groei die essentieel is om onder het juk van schulden uit te komen.
Daarom, is een sanering van financiele instellingen een eerste vereiste, om Europa een kans te geven.
Politici willen echter hun vingers er niet aan branden.
Zolang politici deze vereiste moed niet hebben, is het idee van EEN Europa een waanzinnige droom.
Ten slotte een stukje van Rene Tissen om te lezen, die bij dit artikel aardig aansluit.
http://www.rtl.nl/components/financien/rtlz/redactie/column/tissen/2012/articles/het-rommelt-in-het-rijk.xml
@2 maar verdere afsplitsing van minilandjes is nog altijd waanzinniger.
Laurent.
Waarom ?
Moet in principe niet uitmaken, zolang er EEN Europa komt.
Maar Europa beweegt de andere kant op.
Europa valt uit elkaar.
Dankzij dat eenheidsmuntje.
Een oorlog is voor mij steeds waarschijnlijker.
We laten bevolkingen kompleet vallen en creperen, ter meerdere eer en glory van onze financiele instellingen.
Financiele instellingen, die niet te redden vallen ( op de lange termijn ).
En toch kiezen onze politici voor deze weg.
Omdat ze hun verantwoording niet nemen.
@2
Tissen schreef:
“Als er al een nieuwe Europese ordening komt, dan moet die de belangen van groepen van burgers vertegenwoordigen op basis van eigenheid en eigen belang. Die moeten vervolgens actief met elkaar samenwerken op basis van gedeelde belangen. Niet volgens superstructuren.
Kan het nog holler? Hoe samenwerken? Volgens welke structuur?
Over de geëigende structuur gaat nu juist de problematiek van de Europese samenwerking.
@2 Theo Gerris:
[ Europa is in een schuldencrisis.
Dat betekent dat er zoveel schulden zijn, dat economische groei bijna niet mogelijk is. ]
Welnee man, laat je toch niks wijsmaken. Schulden worden kunstmatig gemaakt/ in stand gehouden door een handjevol banken.
@5:
[ Tissen ]
Moet je niet lezen hoor, mannen met zulke brilletjes zijn raarrrrr..
In aanvulling op #5
Tissen lijkt de SP wel. Die partij meent (http://www.sp.nl/standpunten/cd_328/standpunt_over_europese_unie_en_democratie.html)
Geen superstaat
De Europese Unie is een samenwerkingsverband van nationale lidstaten. Dat is een goede zaak en kan op de steun van de SP rekenen. De Raad van Ministers en de Europese Commissie zijn er om dat samenwerkingsverband zo goed mogelijk te laten functioneren, ten behoeve van de inwoners van de lidstaten. Pogingen om de Europese Unie te doen uitgroeien tot een superstaat, wijzen we echter af. Een Europese superstaat wordt niet gewenst door de inwoners van de Unie en dient hun belangen ook niet, maar veeleer die van de grote bedrijven. ”
De Europese samenwerking is volgens de SP een goede zaak. Maar hoe die gestalte dient te krijgen? Geen idee. Alleen moet het geen superstaat worden. Dat is net zo iets als Tissens ‘superstructuren’, die evenmin gewenst zijn.
Indien jullie niet weten hoe dit naar jullie wens tot stand moet komen, kan ik je verzekeren dat de financiële managers daar tegenover een donders goed idee hebben wat ze willen.
En dan krijgen ze het weer voor elkaar.
sjaax en Le Roi danse.
Ik vond het artikel van Tissen aansluiten bij dat van Laurent.
En over het SP standpunt kan ik kort zijn.
Onrealistisch en onhaalbaar.
Le Roi danse.
Schulden worden kunstmatig in stand gehouden.
Klopt.
Daarom moeten schulden weggestreept worden ( saneren ).
Dat betekent dat banken zullen omvallen.
Daarom durft geen politicus dit te zeggen.
Aan de andere kant zien we al jaren een tendens richting decentralisatie van het overheidsgebeuren. Ook Europa profileert zich graag als een bonte lappendeken van pluriformiteit, wat haar ‘unique selling point’ betreft. Af en toe vind ik de autonomie die steden en regio’s in de schoot geworpen krijgen aan waanzin grenzen, als je kijkt naar plaatselijke regeltjes (APV’s) of de enorme prijsverschillen voor zoiets algemeens als een identiteitsbewijs of rioolheffing. Maar het zou heel goed kunnen dat regio’s ‘de’ economische eenheid van de toekomst zijn. Ach, zolang er maar niet met scheve ogen naar elkaar gekeken wordt.
Waardoor is Vlaanderen trouwens economisch sterker geworden – of is dat slechts relatief? Zo rond eind jaren ’90 is er wel iets omgeslagen in de houding van de gemiddelde Vlaming, dat ze ineens gingen doen alsof ze je niet konden verstaan. (Terwijl als je dan in Wallonië kwam en in het Frans de weg vroeg, de Walen je te hulp schoten in hun beste Nederlands.) Niet meer dat vriendelijke volkje van vroeger zeg maar.
“Meestal is echter een verschil in welvaart ten gunste van de partij die zich af wil splitsen de motivatie. Dit gold voor de Slovenen die zich begin jaren negentig van Joegoslavië afsplitsten. Het geldt voor stemmen die in Catalonië die richting opgaan.”
Voor diegenen die de Catalanen en Catalonië wat beter kennen is het duidelijk dat zij niet onder deze categorie vallen. Zij voelen zich nog steeds diep op hun ziel getrapt door de onderdrukking (het was verboden op straat Catalaans te spreken) tijdens het Franco-regime en de minachting die er nog steeds is voor hen. Het financiële gedeelte van het verhaal is slechts de druppel die de emmer deed overlopen.
@12 igo,
Erst kommt das Fressen, dann die Moral. Ook in Catalonië.
Laten we vandaag maar even stil staan bij het bericht dat onze buur vindt dat de EU een veto over een begroting van een van de lidstaten moet kunnen uitspreken. (wel te vinden via website van de BBC, maar nog niet doorgedrongen tot het nederlandsche moeras.)