(Northern) Soulklassiekers van opmerkelijke orkesten

Je kunt er heel goed een pinguïn op nadoen, maar dit is echt een Modklassieker: March of the mods, Joe Loss Orchestra, 1964

Ron Grainer Orchestra met een bijna niet van echt te onderscheiden versie van A touch of velvet and a sting of brass.

Dan ook maar even de echte van Mood Mosaic uit 1966 (Mark Wirtz Orchestra met de Ladybirds)

Helaas nam een tamelijk vervelende Carolinedeejay die zich Dave Lee Travis noemde dit later als herkenningsmelodie. Het stond het nummer een toekomst als Northern Soulkraker niet in de weg.

De T-Bones waren een “formatie” die reclamedeuntjes maakte, de filmpjes waar die bij hoorden waren niet bekend aan deze kant van de oceaan. Deze werd gebruikt als herkenningsmelodie door kortstondig Carolinedeejay Tim Yale in 1966. Het vreemde is – ik stond er mee in mijn hand in de zaak van diepbetreurde Michel in Utrecht en wist: “Dit is hem”. En het was hem. Sippin’n’chippin’. Michel had geen idee wat hij in huis had hiermee.
Er zijn meer reclamedeuntjes tot dansvloerkraker verheven. De T-bones hebben nog een vocale hit gehad in 1971 onder de naam Hamilton, Joe Frank, & Reynolds met Don’t pull your love, dat buiten het bestek van deze rubriek valt.

Bob Crewe als arrangeur/componist van veel materiaal van de Four Seasons hoort misschien niet in dit lijstje maar ik werk naar de apotheose hierna toe.

Sherry

Eergisteren overleed James (Hans) Last, Duits orkestleider. Als je niet vanaf nu wist dat dit van hem was zou je het niet vermoeden, of wel?

Soul march, 1969