(Northern) Soulklassieker du jour: We call it acieed – en iets over het festivalwezen

Reacties gewenst, speciaal (verwijzingen naar) verhalen over de oorspronkelijke festivalcultuur

D-Mob, 1988

’s Nachts mixen van housenummers was nu juist een middel om wakker te worden en de stad wakker te houden of te krijgen. En een mogelijkheid je mixkunsten te laten horen. Zonder de show te hoeven opvoeren van voortdurend aan de knoppen draaien, want wat mij betreft is dat – show. Maar ja, dan was er een argwanende programmaleider die eigenlijk liever had dat je René Froger draaide (tja, lokale radio in Amsterdam) maar als het niet te gek werd het door de vingers zag. Beetje stout werken, het hoort bij house.

De naam van het genre is ontleend aan feesten georganiseerd in voormalige pakhuizen (warehouses), in Chicago. Achteraf kan men de continuïteit met de zogenaamde electrodisco en de boogaloo (pianootje op pillen).
In Nederland was het ook een tijd gebruik party’s te organiseren in dat soort behuizingen die passen bij de muziek. Het was DE gelegenheid weer eens jacht te openen op “de jeugd van tegenwoordig” (hoewel de bezoekers v/m lang niet alleen jeugdigen waren) want de openbare orde en natuurlijk de volksgezondheid (pillen! snuiven!). De festivalcultuur is zodanig opgejaagd en getemd en in commerciële banen geleid dat men een paar jaar geleden Rutte zelf op de festivaldansvloer kon fotograferen.
Van de nomadische festivalcultuur in Groot-Brittannië hoort men ook niet meer: de repressie heeft gewerkt.

De ervaring van illegaliteit, opgejaagd worden en het genoegen van dansen tot je er bij neer zou vallen als je niks geslikt had, is volgens mij niet goed gedocumenteerd. Te dicht bij in de tijd? Als er mensen zijn die dit lezen en kunnen verwijzen naar verhalen over die pionierstijd of ze zelf kunnen vertellen: laat het weten hieronder. Liever geen extra filmpjes, tenzij functioneel. Noem anders maar titels voor een volgende keer (veel filmpjes maken een post zwaar te openen).

FFW naar de jaren nul: vreemd effect dit in een soulshow “voor de zaal” te integreren, een blokje-zoals-toen. De kreten: ha! old skool! vliegen over de vloer.
Excuses, ik heb zelf ergens eind jaren tachtig, begin jaren negentig afgehaakt van het genre.