Een van DE autoriteiten op het gebied van Northern Soul, een compilator van bloemlezingen, moest ik ooit bitter teleurstellen wat betreft het origineel van dit nummer – de algemeen gekoesterde gedachte was dat het van de uiterst onfortuinlijke Lou Johnson was. Maar Jerry Butler was eerder, moest ik tegenwerpen. Er was nog enige tijd onzekerheid of niet eigenlijk Marlène Dietrich met Kleine treue Nachtigall, met orkestbegeleiding van Burt Bacharach, de componist zelf, niet eerder was. Maar Butler was toch echt de eerste, in 1963. Om in deze serie toch de eerste Echt Buitenissige Artieste op te laten treden de versie van La Dietrich, 1964:
Lou Johnson mag een pechvogel heten: Sandie Shaw ging er met Always something there to remind me vandoor, Adam Faith had de hit met dit nummer en zelf rook hij alleen met een versie van Petite fleur aan de hitparadefaam (die er in de jaren zestig echt nog wel toe deed).
Laat ik eerlijk bekennen dat ik de versie van Adam Faith de mooiste vind, naast Jerry Butler dan. Om dezelfde reden als Dietrich hier geplaatst:
En dan, ook uit 1964, Lou Johnson alsnog:
Het vogelmotief en de verdwijnende geliefde zoals gedicht door Hal David was gisteren al in deze rubriek aan de orde.
Nou vooruit, ook nog even Jerry Butler:
Pingback: (Northern) Soulklassieker du jour: One minute every hour | Krapuul