Het was wel opwindende muziek, met het snelle aan de boogaloo ontleende pianootje, maar vanuit radiostandpunt een beetje vreemd. Een blokje van drie van die nummers vulde al snel ruim twintig minuten. Collega’s die in een kraakpand huisden konden fijn even onder de douche, die aan de studio verbonden was, terwijl zo’n nummer opstond.
House – ik had het in 1987 al zo’n beetje gehoord. Voor de menigte moest het nog komen. Radio of dansvloer is natuurlijk ook wel een verschil.
Steve ‘Silk’ Hurley, 1986
Pingback: (Northern) Soulklassieker du jour: We call it acieed – en iets over het festivalwezen | Krapuul