Een bedekte kritiek op het leven in loonslavernij en een lofzang op het stukje leven waarin niemand jouw tijd meent te mogen eisen.
In de stijl van een worksong, min of meer. Het origineel blijft de beste versie, maar de andere mogen er zeker ook wezen.
Up every morning just to keep a job
I gotta fight my way through the hustling mob
Sounds of the city pounding in my brain
While another day goes down the drain
But it’s a five o’clock world when the whistle blows
No one owns a piece of my time
And there’s a five o’clock me inside my clothes
Thinking that the world looks fine, yeah
Trading my time for the pay I get
Living on money that I ain’t made yet
Ive been going trying to make my way
While I live for the end of the day
Cuz its a five o’clock world when the whistle blows
No one owns a piece of my time, and
There’s a long-haired girl who waits, I know
To ease my troubled mind, yeah
oh my lady, yeah
oh my lady, yeah
In the shelter of her arms everything’s OK
When she talks then the world goes slipping away
And I know the reason I can still go on
When every other reason is gone,
In my five o’clock world she waits for me
Nothing else matters at all
Cuz every time my baby smiles at me
I know that it’s all worthwhile,
yeah oh my lady,
yeah oh my lady, yeah
The Vogues, het origineel dus, 1965. Witte doowop zou ik het noemen.
Bij hoog besluit bij dezen toegelaten in mijn top-100 aller tijden
Trini Lopez, 1970
Schitterende versie met iets andere tekst en gemengd met een stukje I know a place (eigenlijk van Petula Clark); er zitten nog andere eclectische elementen in, zoals de baspartij van We gotta get out of this place van The Animals…
Julian Cope, 1988
Proclaimers, 2003
