Na de oprichting van de Turkse Republiek in 1923 werd het vrouwen verboden een hoofddoek te dragen in openbare gebouwen. De vrouwenbeweging en modernisten verwelkomden het besluit, maar conservatieve moslims zagen het als een inbreuk op hun religieuze vrijheid. Pas in de 21e eeuw zette de islamitisch georiënteerde Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) een streep door het verbod, tot in het parlement.
Hoewel strijders voor vrouwenrechten de hoofddoek ook nu nog als aspect van vrouwenonderdrukking interpreteren, vond ik het einde van het verbod een goede zaak. Het is niet aan regeringen om te bepalen wat iemand, om wat voor reden dan ook, wel of niet op het hoofd draagt. Bovendien was het krom dat islamitische vrouwen in Turkije geen hoofddoek mochten dragen in openbare gebouwen, terwijl dat in Nederland bijvoorbeeld (vrijwel) overal was toegestaan.
De vergelijking tussen beide landen gaat niet helemaal op, want de essentie van de hoofddoek in Nederland verschilt van die in Turkije. Wanneer ik in Nederland een alledaags contact heb met een bankbediende of supermarktcaissière die het haar bedekt heeft, merk ik geen verschil met vrouwen zonder textiel op het hoofd. In Turkije ligt dat anders. Daar is de hoofddoek vaker een signaal over een beperking in de sociale omgang.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
