Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Honderd jaar na de grote vrouwenstaking in Sint-Petersburg op 8 maart 1917 moeten vrouwen nog steeds opboksen tegen discriminatie, uitsluiting, geweld en armoede. Daarom moet de vrouwenstrijd vandaag meer dan ooit gevoerd worden, door vrouwen én mannen samen, net zoals de strijd tegen racisme, milieuvervuiling, homofobie en elke vorm van genderapartheid.
Vastberaden spring ik uit bed, zonder gebruik te maken van de snooze-functie van mijn wekker, om vandaag nog voor ik naar mijn werk vertrek de favoriete broodjes van mijn twee tieners klaar te maken voor hun middaglunch. Ook al zijn ze zelfstandig genoeg om hun boterhammen zelf klaar te maken, dit is een van mijn trucjes om hen eraan te herinneren hoe graag ik hen zie tijdens mijn afwezigheid op lange werkdagen.
Ik hang de was op, zet de ingrediënten klaar voor het avondeten zodat ze kunnen beginnen voorbereiden. Ik zet thee, vul snel de bakjes voor de katten en noteer in mijn agenda dat ik enkele telefoons moet plegen als ik door de dag een gaatje moest vinden. Een afspraak bij de bank of bij de mutualiteit, een doktersconsultatie of een kinebeurt plannen tijdens de openingsuren, is een moeilijke puzzel. Als het voor mezelf is, stel ik het gegarandeerd voor lange tijd uit.
Nu ik deel één van mijn ochtendrush heb overleefd, geef ik de kinderen een vluchtige knuffel en rep ik mij naar de auto. Ben ik iets vergeten te zeggen of te doen, dan bel ik als ik onderweg ben. Dit is ook het uitgelezen moment om te plannen en mijn gedachten te ordenen.
Dromend van een 30-urige werkweek
Gekneld in de file onderweg naar het werk, sta ik er even bij stil hoe mijn leven eruit zou zien moest de 30-urige werkweek doorgevoerd worden. Ik droom er even van dat ik opnieuw kan gaan sporten, mijn ouders gelukkig kan maken door hen vaker te bezoeken. Dat ik uitgebreide Turkse maaltijden kan klaarmaken en vrienden kan uitnodigen om te komen eten, eindelijk kan beginnen aan mijn steeds hoger wordende stapel boeken en samen met de fantastische vrouwen rondom mij leven kan blazen in onze ideeën. Allemaal alledaagse dingen die de meeste werkende mensen moeten missen, terwijl ze volledig opgaan in hun werk en moeten zwoegen om hun facturen betaald te krijgen, laat staan iets overhouden voor ontspanning en culturele activiteiten.
Intussen worden andere mensen aan de kant gezet die het zonder werk moeten redden in erbarmelijke omstandigheden. Dat alles in een tijdperk van machines, robots en computers en enorme ontwikkelingen op het vlak van technologie en communicatie. Terwijl deze ontwikkelingen en verrijkingen ons leven zouden moeten vergemakkelijken en ons welzijn zouden moeten dienen, zien we net een achteruitgang op sociaal vlak. Aan de ene kant sterkt het kapitalistisch systeem zich door de werkende mens gewetenloos uit te buiten om alsmaar meer winst te maken. Aan de andere kant drijft het systeem met doelbewuste politieke agenda’s een wig tussen verschillende groeperingen en probeert zo in de weg te staan van elke collectieve actie. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
