We schrijven 20 januari 2016. In de rechtbank van Gent staat er vandaag een verkrachtingszaak op het programma. De feiten: een man en een vrouw kussen elkaar, met wederzijdse toestemming. Meneer heeft daaraan niet genoeg. Hoewel het slachtoffer duidelijk zegt “als je nu niet stopt, dan sla ik je”, komt het tot penetratie. Verkrachting, zo oordeelt de rechtbank. Terecht. Pikant detail: één en ander gebeurt, in dit geval, in de studio tijdens een uitzending op de lokale radio. Dat maakt van deze zaak een nogal mediagenieke bedoening. Maar het is eigenlijk slechts één voorval uit duizenden. In België worden elke dag naar schatting honderd mensen verkracht – honderd mannen, vrouwen en kinderen. Gemiddeld vier per uur. Slechts tien van de honderd zullen een aangifte doen, en van die tien wordt bijna de helft zonder gevolg geseponeerd. Wraakroepend. Wraakroepend, maar niet van toepassing in dit geval, zouden we denken. In dit geval kwam het wel degelijk tot een rechtszaak, en jawel, tot een veroordeling. Schuld bewezen, oordeel geveld. Gerechtigheid geschied?
Toch niet. In De Morgen van 3 februari 2016 lezen we een klinkend citaat uit het vonnis: “U heeft verkeerd gehandeld, maar de rechtbank wil uw verdere leven niet hypothekeren.” Dat het zou gaan om een geval van ‘verkeerd geïnterpreteerde signalen’, had de advocaat van de beklaagde geargumenteerd. En dat hij ‘niet iemand is die vrouwen in een donker steegje aanvalt.’ De rechter volgt blijkbaar die redenering. De dader komt ervan af zonder effectieve gevangenisstraf, zolang hij het slachtoffer maar een schadevergoeding betaalt. Het bedrag van die vergoeding? Dat wordt nergens genoemd.
