De vanzelfsprekendheid dat het “meisje aan de kassa” blond is, is vervallen. En die ordners?
Ik kende dit niet, Eddy Christiani mag ik “van voor mijn tijd” noemen. Maar een groot gitarist, en ach, die dictie…
Ik was nog carnivoor, je had nog een vleeswarenafdeling in de super.
Het viel mij op dat zij mij uiterst voordelig toemat en de rekening op de bestelde hoeveelheid zette. Mijn opening tot een aardig gesprek was niet al te gelukkig.
“Word je niet zenuwachtig van die muziek de hele dag”. Die uit de luidsprekers kwam.
“Nee. Maar maak ik jou zenuwachtig?”
Zo groot en ervaren als ik was werd ik rood, mompelde “nee hoor”, liep schielijk door en vermeed ik die afdeling een tijdje. En toen werd ik vegetariër.
Weer een misgelopen verkering….
