Moos komt de spreekkamer van de huisarts binnen: “Dokter, u moet mij helpen. Ik ben verliefd op een paard.”
Huisarts: “Is het een hengst of een merrie?”
Moos: “Een merrie natuurlijk, ik ben toch niet abnormaal.”
Moppen zijn maar zelden politiek-correct en ik vraag mij af hoeveel verkeerde elementen u ontwaart in deze Witz. Ik denk: twee. Wat betreft erotische aangetrokkenheid tot dieren hoeven we geen begrip voor deze “andersnormaliteit” of “transspeciesseksualiteit” te verwachten. Ik duik al weg voor het rondvliegend rotte ooft. Mijn kennis van wat ik politiek correct geacht word te koesteren werd laatst danig op de proef gesteld toen ik een boze scribent las die hartstikke tegen de paus was want alsdat die tegen de LGBTQQI-gemeenschap was. Niets mee te maken dat Zijne Heiligheid het kapitalisme afwijst en oproept tot actie tegen het broeikaseffect (zoals ik “klimaatverandering” belief te blijven noemen) – als hij niet voor het homohuwelijk is deugt hij niet. En uiteraard, krachtige aanpak van priesters die hun handjes niet thuis kunnen of konden houden is er ook niet bij.
Het nare van zo’n uitval, afgezien van enkele letters in de reeks van deze “gemeenschap” die ik niet thuis kan brengen, is dat impliciet het regime van de Verenigde Staten toch een stuk beter bevonden wordt. Want heeft het Hooggerechtshof het “homohuwelijk” niet goedgekeurd? Maakt niet uit of je Obama nooit over kapitalisme of broeikaseffect zult horen. Gratis pinkwashing voor een kernmogendheid die willekeurig rondbombardeert en die 2,3 miljoen mensen achter slot en grendel heeft en waar mensen met een kleurtje ongestraft dagelijks gedood worden door politie. Wat is er toch misgegaan?
Misgun ik LGBT en de rest hun verworven rechten? Allerminst. Waar ik mismoedig over ben is de mate waarin het krijgen van die rechten als een soort revolutionaire verworvenheid wordt gepresenteerd. Dat is het niet. Uitbreiding van burgerrechten kan een gevolg zijn van revolutie, maar het omgekeerde is zeker niet zo. En de mismoedigheid is ook gebaseerd op – leeftijdskwestie – wat ik zelf meegemaakt heb in de jaren zeventig. Het opduiken van zoiets als Rooie Flikkers, die juist hun ABnormaliteit uitdrukkelijk beklemtoonden. En wier streven nou juist in geen enkel opzicht te rijmen was met het huisje-boompje-beestje-scheidinkje van de gevierde verworvenheid van dezer dagen. De burgerlijke maatschappij naderde haar einde en het huwelijk natuurlijk al evenzeer. En hoe dan ook, het huwelijk was voor “hun”. Daar wilde je als revolutionairgezinde hetero ook niet bij horen.
In Attractiepark Amsterdam worden de grachten alweer opgefleurd met vaandels over trots (in het Engels uiteraard, daar ben je attractie voor) en kanaalparade (de grachten moeten canals heten). Het is weer meer dan ooit tijd om het spektakel van de getolereerde abnormaalheid te ontlopen. Tegelijkertijd schiet het door mij heen dat ik bij deze site terecht ben gekomen in de dagen van ruzieachtig gemopper over de “joodse boot”. 2010. Er waren mensen “uit de volkeren” die het niet waardeerden dat er een blauwe Davidsster op meegevoerd werd. Alsof het iets uitmaakt.
Meestal wil ik het van hogerhand toegejuichte en geadverteerde gereldeldel ontlopen. Het lukt niet altijd. Maar zoveel afgekochte normale abnormaliteit is eigenlijk meer dan mijn teer gestel verdragen kan. U merkt wel hoe ik mijn lustrum zal vieren.
