Ik had het al eerder over Allan Holdsworth. Een totaal onvergelijkbaar geluid heeft hij, na één noot weet je al dat hij het is, een zeldzame kwaliteit voor een muzikant.
Toch was Scott Henderson een gitarist die regelmatig aan hem deed denken maar tevens een geheel eigen inbreng had. Hij was tegelijkertijd het hoogtepunt maar ook het keerpunt voor mij waar het dit soort muziek betrof.
Waar je als een muzikant van deze soort op uit kunt komen is een doodlopende weg van steeds maar steed originelere en nooit eerder geprobeerde dingen. En dan, op zeker moment, is het niet meer te volgen. Zeker, het is ontzettend knap, en heeft ook betekenis voor de muzikant zelf, maar voor nauwelijks iemand anders meer.
Dit is iets waar veel artiesten, ook buiten de muziek, mee te maken hebben. Je bereikt een niveau waardoor je geinteresseerd raakt in zaken die voor anderen niet meer te volgen zijn. En als je moet leven van de verkoop van je bedenksels, wordt dat een ernstig probleem.
En dat is wel het punt waar ik op arriveerde met Scott Henderson. Ik kon nog horen dat het enorm knap was wat hij speelde, maar werd ik er blij van? Zelfs met mijn deelopleiding in jazz? Nee.
Genoeg gepraat, een van de toegankelijkere, vroege nummers van Henderson, Dr Hee:
En alsjeblieft, neem het geduld voor het volgende nummer,wacht even tot je de tijd en de rust hebt om er naar te luisteren. Niet dat het nu zo ontoegankelijk is, maar het neemt wel zijn tijd. Het demonstreert zo mooi hoe een groot improvisator helemaal los kan gaan en toch binnen het kader van een compositie kan blijven:
https://www.youtube.com/watch?v=UWiHK7Yqd4A
Pingback: Meer dan Drie-akkoorden-gitaar du Jour: Stevie Ray Vaughan | Krapuul
Pingback: Meestergitarist Allan Holdsworth overleden | Krapuul