Meer dan drie-akkoorden gitaar du jour: Yes

De tweede symfonische grootmacht die ik na Genesis ontdekte was Yes.

Technisch was Yes beslist een verdergevorderde band dan Genesis, in die vroege jaren zeventig. Met toetsenvirtuoos Rick Wakeman (alhoewel Tony Banks van Genesis wel ook een van de betere instrumentalisten was), vooral ook drummer Bill Bruford (later nog kortstondig invallend als live drummer van Genesis) en de complexe composities van Jon Anderson. Emotioneel raakten ze me echter minder, vandaar dat ik ze niet zo nauwgezet gevolgd heb, maar dat is een puur subjectieve beoordeling.

De gitarist van Yes, Steve Howe, maakte me nogal nerveus met zijn voordurende gepiel overal doorheen, maar later ben ik gaan beseffen dat hij wel degelijk een zeer essentiële bijdrage aan het geluid van Yes had. Zowel harmonisch als qua klankkleur. Steve Howe is geen geweldige soloïst; hij heeft een nogal houterige en geconstrueerde stijl, zo merkte ik bij het verder prachtige live optreden van Yes in een van zijn oudere samenstellingen in 2012 in het openlucht theater te Pine Knob bij Detroit, tegenwoordig bekend staand als het DTE Energy Center, genoemd naar de sponsor. Aldaar kan men concerten voor slechts 30 dollar bezoeken, en dan heb je nog een dubbelconcert ook, zoals die avond Procol Harum èn Yes; acts waar je hier afzonderlijk al 50+ euro voor zou betalen.

Maar Steve Howe dus; die geconstrueerde stijl van soleren heeft te maken met wat ook zijn sterke punt is, namelijk het bedenken van ijzersterke riffs. Wat me doet denken aan een andere gitarist met diezelfde eigenschap: Jimmy Page. Tevens de bedenker van historische riffs, maar tevens niet zo’n briljant improvisator. Het bedenken van goede riffs is belangrijker in een band, alleen hou ik wel erg van mooie solo’s.

Toch bedacht Steve Howe niet alleen goede riffs, ook zijn zijn escapades met rare akkoorden en allerlei effecten op steel guitar zijn zeer essentieel voor het geluid van Yes geweest.  Het rare is dat me dat dus pas goed opviel tijdens dat concert in 2012, omdat ik toen kon zien wat hij deed en wat dat met het totaalgeluid te maken had. Mooi vond ik ook dat hij gewoon met een enorme leesbril op het podium stond. Dat je gewoon wel kunt zien wat je doet en never mind hoe je eruit ziet.

Het mooiste stuk dat ik van Yes ken is Awaken, en dat speelden ze ook op die tournee in 2012, helaas zonder Jon Anderson (vanwege gezondheidsproblemen) maar met een zanger van een Yes-tribute band die niet alleen naadloos zong als Jon Anderson maar er ook uitzag als Jon Anderson 40 jaar geleden. Hier een optreden van tien jaar eerder, nog mèt Jon Anderson: