Als een fallisch symbool houdt ze een microfoon vast terwijl ze tegen een boom aanstaat. De pianobegeleiding klinkt alsof ze in een kerk zingt, niet buiten. Hoewel de natuur natuurlijk de echte kerk is (een idee waarvoor je een paar eeuwen geleden ter dood gebracht werd).
Haar gemankeerde hit Belletjes vond ik het toonbeeld van tuttigheid – de mortuis nil nisi bene -, ondanks het olala-einde, en nu haar overlijden bekend is gemaakt maak ik kennis met haar vroeger werk en word ik bevangen door treurigheid over een chansonnière/folkzangeres die mij ontgaan is, en die eigenlijk ook niet verder is gegaan op dat terrein. En de tiener in mij van toen voelt zich ook een beetje verliefd. Met deze klassieker steel je al gauw mijn hart.
Ik zou wel eens willen weten
Martine Bijl, ze zat tegelijk met mij op school, het gymnasium zelfs ook, maar dan bij “de concurrentie”, het Spinozalyceum. En als leerling daar nam ze dit plaatje op, hier vertoond in een Belgisch tienerprogramma.
Vrouwe van de wind
Onderweg naar de vrede toe.
