Het lijkt erop dat Rutte ook mee is gaan doen aan die wereldwijde rechtse hobby: blaming the victim. Op een VVD-congres in Almere heeft hij eergisteren staan brallen over hoezeer het hem stoort dat mensen als het ware de laatste werkdag voordat ze ontslagen worden al opgezocht hebben hoe een uitkering aan te vragen, en over ‘energietrekkende verhalen’ hoe mensen wel eens klagen dat ze nog tien jaar moeten werken. Emile Roemer heeft hier al het een en ander over gezegd.
Inmiddels op diverse plekken op internet is al uitgelegd dat men van het UWV verplicht is in de eerste week na ontslag een uitkering aan te vragen. Ik wist dit zelf trouwens ook niet, maar ik ben geen premier van Nederland. En wat nog opmerkelijker is: ik ben geen ex-HR-manager, vroeger ook wel Hoofd Personeelszaken genoemd, van wie men enige kennis omtrent werkeloosheidsregelingen zou mogen verwachten. Maar goed, misschien is dat ook teveel gevraagd van een historicus, die als zodanig echter óók weer niet bleek te weten wat er in de Hollandsche Schouwburg gebeurde, of wat op zijn minst niet direct een belletje deed rinkelen toen hem er een vraag over gesteld werd.
Een historicus die de Hollandsche Schouwburg niet kent annex een ex-HR manager die niet weet hoe de WW functioneert. Je houdt je hart vast, waar zou die man zich nog meer bevoegd voor achten om over mee te kunnen praten? Weet je wat, laten we hem premier van Nederland maken.
Nog even afgezien van deze kapitale inhoudelijke blunder spreekt uit die twee opmerkingen in het algemeen een houding van een weerzinwekkend elitairisme en onacceptable losgezongenheid van de dagelijkse realiteit voor een premier, en voor willekeurig welke bewindspersoon trouwens.
Ten eerste, al zou het niet door het UWV verplicht zijn binnen een week een uitkering aan te vragen; de meeste mensen zullen absoluut niet de ruimte hebben om het eens even fijn een tijdje uit te zingen op hun spaargeld, maar in dat soort kringen verkeert ventje Rutte natuurlijk niet.
Ten tweede, er zullen vast wel mensen zijn die met een (voorlopige) zucht van opluchting de deur van hun huidige werkplek voor de laatste keer achter zich dichttrekken – overigens misschien niet altijd ten onrechte – maar in het algemeen voelen mensen zich helemaal niet prettig als ze een beroep op de samenleving moeten doen voor ondersteuning in hun levensonderhoud.
Ten derde is de WW een recht, waarvoor je premie hebt betaald, dus Rutte moet niet doen alsof het hier een aalmoes betreft.
Ten vierde, waar het die ‘energietrekkende’ verhalen betreft: als er iets ‘energietrekkend’ is in het dagelijkse leven van veel werkende mensen, dan zijn het wel die hysterisch optimistische managers die men zo hier en daar aantreft, doorgaans in het middenmanagement, die compleet blind zijn voor problemen op de werkvloer en alleen maar juichverhalen houden op hun maandelijkse presentaties om het tegenover de manager boven hen plausibel te maken dat zij hun targets hebben gehaald. Zeg maar het type Rutte.
Ten vijfde, mensen met veel capaciteiten komen meestal wel in een positie terecht die mooi op die capaciteiten aansluit en daardoor heel aangenaam is. Beroepskletsmajoors als Mark Rutte weten daarnaast helaas ook nog vaak een leuk zwaar overbetaald plekje in de zon te bemachtigen, maar een zeer groot deel van de bevolking moet het doen met banen die door geen enkele scholier als droomberoep zal worden genoemd, en waaraan het altijd weer moeilijk wennen is na een zelfs in Nederland nog te korte vakantie. Dus ja, dat een deel van die mensen na enkele decennia uitkijkt naar hun pensioengerechtigde leeftijd, waarop ze eindelijk eens hun eigen gang zullen kunnen gaan als de gezondheid dat tenminste nog toelaat, is volkomen te begrijpen.
Als je tenminste niet, zoals die zaal brallende sigarenrokers en parelkettingen in Almere afgelopen zaterdag, volkomen losgezongen bent van de dagelijkse realiteit voor gewone Nederlanders.
