Jeremy Corbyn wordt geen premier. Vriend en vijand zijn het eens over de minieme kans voor de Britse Labourleider. Toch heeft hij veel steun en het ledental van de Labour Party is bijna verdubbeld sinds zijn verkiezing. Zijn onverkiesbaarheid en de hernieuwde populariteit van Labour creëren een dilemma. Op basis van welke criteria doet een politiek leider het goed? Macht en resultaten botsen hierbij menigmaal.
Bij de schets van het dilemma geeft Jeremy Gilbert, een Britse politicoloog, de mislukking van New Labour (Blair; Brown) in een notendop aan.
De prestaties van New Labour aan de macht waren niet slechts teleurstellend in omvang en aard, in acht genomen dat ze een parlementaire meerderheid had gedurende 13 jaar (meer dan twee keer de tijd die het het kabinet Attlee kostte om de Britse maatschappij voorgoed te transformeren). De prestaties van New Labour verschilden kwalitatief van die van zelfs de kabinetten Wilson en Callaghan, in die zin dat ze de meeste mensen in Groot-Brittannië niet meer in staat stelde om in hun werk met hun medeburgers hun lot te beïnvloeden dan dat ze dat in 1997 konden, en ze liet sociale ongelijkheid op een hoger niveau achter dan die in 1997 was geweest. Ze ondernam geen poging om het verdiepende individualisme, de ongelijkheid en commercialisering van onze cultuur aan te vechten.
(OpenDemocracy [vertaald uit het Engels])
En dan is in dit fragment de afgrijselijke, krankzinnige Irakoorlog nog niet eens genoemd.
Nochtans heeft Gilbert een goede analyse gemaakt. Hij stelt twee benaderingen tegenover elkaar: marketing versus opbouwen van een beweging. Bij de marketingbenadering draait het om macht op korte termijn. Direct verkoopsucces impliceert dat de huidige stand van zaken als een quasi onwrikbaar gegeven wordt geaccepteerd en dat er hoogstens marginale verschillen te maken zijn. Aan de andere kant kost het tijd om een beweging op te bouwen die sociale verandering teweegbrengt. Verschillende sociale groepen moeten daarvoor inzien dat zij gebaat zijn bij die sociale verandering. Sowieso bestaat er altijd weerstand tegen veranderingen. Toch bestaat er een mogelijkheid om een ‘hegemoniale’ bundeling van linkse maatschappelijke krachten te bereiken. Dat is de uitdaging, hoewel je resultaten op korte termijn niet kunt verwachten.
