De linkse kandidaat voor het leiderschap van Labour, Jeremy Corbyn, heeft zijn voorsprong op de andere kandidaten vergroot. Volgens een interne poll van Labour zou Corbyn nu een voorsprong hebben van een kleine 20 punten op de nummer 2, Yvette Cooper. Cooper wordt op de voet gevolgd door de centrumlinkse kandidaat Andy Burnham. De neoliberale Blairite Liz Kendall bengelt hopeloos onderaan in de polls.
Dat Corbyn zijn voorsprong heeft weten uit te breiden, is op zijn minst opmerkelijk te noemen. De afgelopen weken is er door laflinks centrumlinks op bijna hysterische wijze campagne gevoerd tegen Corbyn. Absoluuut dieptepunt was de aanval van oud-premier Tony Blair op Corbyn, waarbij Blair verklaarde dat de mensen wier hart bij Corbyn lag, ‘maar beter een harttransplantatie kunnen ondergaan’. Overigens heeft deze aanval er waarschijnlijk toe geleid dat de steun voor Corbyn onder de rank and file van Labour juist toegenomen is. Blair wordt wegens zijn actieve deelname aan de invasie van Irak, die honderdduizenden mensenlevens gekost heeft en het MO in chaos heeft gestort, algemeen gezien als een oorlogsmisdadiger die achter de tralies thuishoort. Bovendien staat Blair bekend als een geldwolf die vrolijk 2 ton vraagt voor een praatje van 20 minuten.
Corbyn is altijd een controversiële MP (Member of Parliament) geweest. Zo negeerde hij tijdens stemmingen in het Lagerhuis in ruim 25% van alle gevallen de officiële partijlijn, vaker dan enig ander lid. Corbyn is ook altijd een voorstander geweest van een verenigd Ierland. In 1984 nodigde Corbyn tot grote consternatie van de partijtop Gerry Adams, de leider van Sinn Féin, uit voor een bezoek aan Londen. Onlangs verklaarde Corbyn nog dat ‘we veel kunnen leren van Karl Marx’. Wat natuurlijk waar is, maar de top van Labour gegarandeerd de stuipen op het lijf jaagt.
Toen het schandaal over de onkostenvergoedingen voor leden van het Lager- en Hogerhuis in 2009 uitbarstte, bleek dat Corbyn van alle 650 parlementariërs de laagste onkostenvergoedingen indiende. Corbyn zelf verklaarde dat hij van mening is dat volksvertegenwoordigers sober met publiek geld dienen om te springen: “I think we should claim what we need to run our offices and pay our staff but be careful because it’s obviously public money”. Deze mening werd duidelijk niet gedeeld door een flink aantal van Corbyn’s collega’s, die er geen been in zagen tonnen te declareren voor niet-bestaande tweede woningen.
