In Tilburg nam ik afgelopen dag deel aan een leuke, levendige, nu en dan zinderende 1 Mei-viering. Eerst een luid klinkende demonstratieve optocht die op een gegeven moment prachtig aan het voorgeschreven pad ontsnapte. Vervolgens soep. Daarop aansluitend een leerzame en weer bijzonder grappige 1 Mei-lezing van inmiddels vaste gast Dennis Bos. Volgend jaar weer, en volgend jaar weer meer.
Het activistisch platform Georganiseerde Weldaad, waarbinnen ik ook actief ben, had de demonstratie op poten gezet, onder de leus: ‘Tegen de haat, voor elkaar”. Eerst een handvol, vervolgens een tiental, en uiteindelijk tegen de vijftig mensen kwamen samen op de Heuvel in de binnenstad. Het was een tamelijk diverse groep, jong en veel ouder, vrouwen en mannen, en gelukkig niet louter witte mensen – de vloek van de actiewereld, die nog te vaak vrijwel absolute witheid ervan, maar hier dus bepaald een stuk minder absoluut – ook. Er was ook een journalist en een fotograaf van het Brabants Dagblad. We luisterden naar toespraken, maar gelukkig niet al te lang. We deden dat zonder megafoon, Dat ging ten koste van verstaanbaarheid, maar bespaarde ons ongetwijfeld menig moment van erbarmelijk gepiep van dat ding. Dat doen we volgend jaar waarschijnlijk toch anders, want die dingen zijn weliswaar onhandig maar zonder versterking lukt het ook niet helemaal. Minimaal minpuntje, maar echt de pret drukken deed het niet.
Nick J. Swarth heette ons welkom, en legde vervolgens uit wat er mis is met handelsverdagen als TTIP en nu vooral CETA, waar we, zoals hij aannemelijk maakte, dus néé tegen dienen te zeggen. Já zeggen we dan tegen goede kwaliteit van voedsel, goede arbeidsvoorwaarden, een goed milieu en al die andere dingen waar foute handelsverdragen juist het mes in dreigen te zetten door juist het grote bedrijfsleven ruim baan te bieden. Ammar Alklhatib, vluchteling uit Syrié en nu een jaar in Nederland, vertelde in een treffend praatje over zijn ervaring, hoe goed het was om samen te zijn met mensen die zich tegen de haat uitspreken.
Veerle Slegers, zojuist aangesneld en net bijgekomen van het gehijg omdat ze zich wegens vertraging had moeten haasten, hield een indrukwekkend betoog waarin ze over haar ervaringen met ondersteuning van vluchtelingen in Calais, sprak. Een beroep doen op ‘de politiek’ hielp klaarblijkelijk niet; Ze onderstreepte de noodzaak om dingen zelf en samen te doen, het heil niet van de politiek te verwachten en vooral ons niet tegen elkaar te laten opzetten. Werknemers, mensen zonder baan, al de mensen die iets beters willen, niet tegenover elkaar maar naast elkaar en verbonden met elkaar. Dáár ligt de hoop op verbetering, zo maakte ze duidelijk. Veerle was ooit Statenlid voor de SP, maar is inmiddels niet alleen geen lid meer van dat vertegenwoordigende orgaan maar ook uit de partij gestapt en zelfstandig links activist. Erg fijn om haar zo te horen spreken.
Mariët en Eric, van de organisatie Doorbraak, vertelden van het “blok van baanlozen en flexwerkers” dat vanuit Doorbraak was opgezet als onderdeel van de grote FNV-demonstratie in Amsterdam, vanwaaruit zij – ook met vertraging – net naar Tilburg waren gekomen. Ze gaven een verkorte versie van hun praatje aldaar, waarin ze naast de noodzaak van strijd tegen het opgelegde arbeidsethos onderstreepten.ook de strijd tegen racisme en patriarchaat onderstreepten.
( (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
