De Duitse econoom Reiner Flassbeck legt duidelijk uit dat de lage arbeidskosten in Duitsland voorname oorzaak zijn van de economische problemen in de eurozone. Flassbeck was in 1998 staatssecretaris voor Financiën in de regering Schröder. Maar in 1999 verliet hij die al omdat hij het niet eens was met het beleid van Schröder.
Duitsland deed een neoklassiek experiment, zijn ULC- stijging [unit labor cost] was ver beneden de 2%, andere landen lagen op die grens of er boven. Als je zoiets krijgt in een monetaire unie, is er geen helpen aan. De gap ligt nu op 20% tussen Duitsland en Frankrijk, tussen Duitsland en Griekenland is het iets minder, want in Griekenland zijn de reële lonen met 25% gedaald, de nominale met 30%. De ULC van Griekenland ligt nu op het Franse niveau, maar er is nog steeds het grote verschil van ongeveer 15% tussen Duitsland, Frankrijk en Griekenland. Dat geldt ook voor Italië. Welnu, grote economieën zoals Frankrijk en Italië kunnen niet overleven met een dergelijk grote gap in competitiviteit, geen tien jaar, geen vijf jaar, dat is onmogelijk. Iedere dag verliezen ze exportaandelen, niet alleen in Europa, maar op de internationale markt. Kijk naar China: daar wint Duitsland aan exportaandeel, terwijl Frankrijk verliest.
(Ander Europa)
Voor een vlotte oplossing van de problemen in de eurozone zou Duitsland zijn economie moeten stimuleren. Maar een land lost zijn eigen problemen op, niet die van ander. Daarom stimuleert Duitsland niet.
Een moeizaam traject rest. Andere regeringen in de eurozone moeten in geweer komen, in navolging van Syriza, tegen de Duitse overheersing. Maar het ziet er nog lange niet naar uit dat links in de rest van Europa begrijpt wat er aan de hand is en de handen ineen slaat.
