Een mens is een geestelijk en geen materieel wezen. Het gaat er niet om wat je omringt, maar of je bijvoorbeeld gelukkige momenten en liefde kent, blij kan zijn, je niet al te eenzaam voelt en niet teveel zorgen aan je hoofd hoeft te hebben over je oude dag of als je ziek zou worden en hulp nodig krijgt.
Niets van dit alles kan dit kapitalistische systeem ons garanderen. Simpelweg omdat “het” leven zijn gang toch wel gaat, inclusief onze dood, ziekte en andere pijn. Geluk wordt ons beloofd, ellende krijgt de mensheid. Waarom schreef ik “het” tussen aanhalingstekens? Leven is geen tijdelijke aangelegenheid en niet vastomlijnd. Het is niet begrensd, er is geen overgang in de verschillende fasen. O jawel, het lichaam stopt met functioneren en doet het niet meer. Maar ben je dan ook weg? Voor de naasten lijkt dat wel zo. Ze kunnen niet meer tegen je praten en hebben verdriet (naja, soms).
Zo’n 15 jaar geleden werd ik ondergedompeld in wat Boeddhisme ook wel een kosmische ervaring of kundalini noemt. Er ging veel, heel veel, aan vooraf, maar dat doet nu niet terzake. Deze ervaring heeft me ogenblikkelijk en blijvend een alomvattend inzicht gegeven in “de” werkelijkheid. Erna was ik nooit meer de oude. Dat kon niet meer. Het was een transformatie naar ruimere mogelijkheden om contact te maken met Bewustzijn. Vaag hè? Valt wel mee.
Je leest er wel eens over in mystieke geschriften, het wordt ook wel schouwen genoemd. Toch is het anders als je er pardoes in ondergedompeld bent. Wat zag, voelde, wist en ervoer ik in die weken?
Alles is met alles verbonden tot in de kleinste deeltjes. Atomen en nog kleiner. Ik zag ze bewegen dwars door materie en mijzelf. Eén en dezelfde basismaterie. Alles reageerde op elkaar in harmonie. Er was geen IK, er was geen JIJ en was geen HIER er was geen DAAR, er was geen TIJD. In ieder klein deeltje van de kosmos zit ook de hele kosmos. Iedere atoom bevat het AL.
Boeddhisme bleek voor mij gelijk te hebben, voorwerpen zijn gestolde materie. Ook mijn lichaam. Na mijn fysieke dood los “ik” gewoon op in alles wat er voortdurend is. Dat is de Geest. En geloof het of niet, maar die geest is Liefde. Het zoekt de verbondenheid, herstelt zich, is in feite het Leven (nu zonder aanhalingstekens).
O, nog even de revolutie ja. Juist omdat alles met alles verbonden is, doet het er wel degelijk toe wat je denkt en doet of nalaat. Hoe klein je handeling ook lijkt, het heeft direct en onmiddellijk invloed op alles. Dat is hoopvol. Een sprankje goede wil, een goede handeling, het komt alles en iedereen ten goede. Voor altijd. Als je dat gaat voelen en beleven kan je niet anders meer dan juiste keuzes proberen te maken. Erover nadenken wat je doet. Zo kan het gebeuren dat op een volledige vreedzame wijze er toch ineens een sociale wereld ontstaat. Als vanzelf. Zonder vergieten van bloed, zonder oorlogen. Dan leven we ineens in een andere wereld. Hoe dat kwam? Geschiedkundigen zullen analyseren tot ze een ons wegen.
Alhoewel Richard Dawkins zich op twitter bepaald onaangenaam gedraagt moet ik zeggen dat ik de theorieën zoals hij ze in The Selfish Gene en The Blind Watchmaker uitlegt beter kan begrijpen.
@1:
Goed punt. ; )
Ik lees veel en graag maar het komt niet zo heel vaak voor dat ik een brok in mijn keel krijg van wat ik lees. LeRoidanse krijgt dat wel voorelkaar met zijn ontwapenende openheid en de kwetsbaarheid die beiden voortkomen uit een moedig en prachtig karakter….
“Alles is met alles verbonden tot in de kleinste deeltjes”
Heb je de Matrix gezien? 🙂
Prachtige beschrijving en 100% waar. Dezelfde ervaring is mij overkomen. Reden voor hoop.
“Als je jezelf wilt leren kennen,
zoek dan in de wijdten van de wereld;
als je de wereld wilt doorgronden,
dring dan door in de eigen diepten”
(r. steiner)
Ik gun het iedereen.
Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.
I am in the morning hush,
I am in the graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the starshine of the night.
I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there. I do not die.
( Waarschijnlijk Mary Elizabeth Frye)
@6 Da’s een mooie gedachte
@6, mooi…
Dank je Le Roi. het is betoverend.
@9: Nexus
Pas maar op of ik verander je in een kikker ; )
Dan moet je de juiste muziek voor kunnen kiezen.
Moeilijk, moeilijk. 🙂
moedig, inderdaad.
En je verhaal sluit mooi aan bij het artikel van Gustav Landauer.
Dank je wel.