Ondanks de temperatuurrecords die haast maandelijks sneuvelen, blijft het verleidelijk om de klimaatzaken af te schilderen als nutteloze oefeningen in juridisch activisme. Het is niet uitgesloten dat een aantal uitspraken in beroep nog worden herzien. En uiteraard zal de echte koerswijziging moeten komen van beslissingen van onze democratisch verkozen instellingen. Maar stellen dat onze rechters hier totaal géén rol in te spelen hebben lijkt niet langer aan de orde.
‘The first thing we do, let us kill all the lawyers’, laat Shakespeare één van de protagonisten uit het stuk Henry VI zeggen. Onbedoelde lawyer joke of niet, de voorbije jaren is duidelijk geworden dat het recht niet noodzakelijkerwijs aan de kant staan van het ‘status quo’ in de strijd tegen de klimaatverandering. Overal ter wereld duiken ‘klimaatzaken’ op waarin de overheden worden aangespoord tot het nemen van bijkomende maatregelen om hun bevolking te beschermen tegen de risico’s die klimaatverandering met zich meebrengt. Het voor de rechter dagen van de eigen overheid voor een weinig ambitieus klimaatbeleid is een tactiek die als maar meer vruchten lijkt af te werpen. Maar is de strategie wel een lang leven beschoren?
Te politiek
Het leek lange tijd common sense: een politiek geladen thema als klimaatverandering hoorde niet thuis in de rechtbank. Had ons Hof van Cassatie, het hoogste rechtscollege van ons land, al niet eerder geoordeeld dat het niet aan een rechter toekwam om zich uit te spreken over een gevoelig thema als de nachtvluchten? Wat dan te denken van de nog oneindig veel complexere strijd tegen de klimaatverandering? Het moeilijke klimaatdebat had een bij uitstek politiek karakter gelet op de grote economische belangen die ermee gepaard gaan en leende zich daarom niet voor een juridische procedure, laat staan dat zo’n procedure ooit zou leiden tot een veroordeling van een staat of een bedrijf.
Het beginsel van de scheiding der machten, weet je wel. Een principe dat sinds Montesquieu, de bekende 18e-eeuwse Franse filosoof, één van de steunpilaren vormt van ons rechtsbestel. En de opwarming van onze planeet vormt toch bij uitstek een collectieve verantwoordelijkheid, die niet kan worden toegewezen aan één actor? Wat voor zin heeft het overigens te focussen op de relatief beperkte uitstoot van één land, wanneer in China elk jaar méér CO2 in de lucht wordt gespoten dan de gecombineerde uitstoot van tientallen kleinere Europese landen samen?
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
