Kerst 2013

In de fractiekamer van de PVV was het tijd voor de maandelijkse vergadering. Niet iedereen was er. Sommige leden waren naar een naburig bordeel, gedreven door een Chinese, waarvan de familie al drie generaties in Nederland woonde. Voor de heren van de PVV had ze een nieuwe special bedacht: “Afghaanse moslim-meisjes”, naar keuze en tegen meerprijs met hoofddoek, chador, nikab of boerka. Het laatste was het duurst. Boerka’s zijn een zeldzaam goed in Nederland en de heren wisten wel raad met boerka’s. “Lekkel moslim-meissie, mooie plijs”, had ze de heren begroet. “Zwijnen”, dacht ze in, uiteraard, perfect Nederlands. Der Rudi had haar wel geleerd dat accenten goed verkopen.

In de fractiekamer hing een gespannen sfeer. De aanwezige dames en weinige heren keken stuurs om zich, maar vooral niet naar Geert Wilders, die langzaam, de handen in de zakken, heen en weer liep. Helder en Klever schuifelden wat op hun stoel, Graus poetste opvallend nauwkeurig zijn bril. Lichte lila glazen in een met groene spikkels geaccentueerd, geel montuur. Van Klaveren zat in zijn gewone houding. Beetje onderuit gezakt, een arm op tafel, gezicht als bevroren, blik ergens achter Geert en een dun speekselloopje uit een mondhoek. Agema keek naar een plekje op het grote, dure, lichtblauwe wollen tapijt. Cadeautje voor Geert uit Israel voor bewezen diensten, zeg maar. Een paar weefsteken staken hun kopjes boven het maaiveld uit, net als een polletje gras in een weiland. Omdat ze hun kopjes uitstaken, waren ze ook een beetje viezer als die eromheen. In het warme licht van de zon zagen de viezere kopjes er juist mooier uit. Lichtbruin, bijna rood.

Alleen Bosma scheen ontspannen. Hij keek in een handspiegel en streek steeds zijn hand door de haren op zijn slaap.

Wilders’ tronie stond op storm. Onbedaarlijk schoot zijn tong over zijn onderlip en sperde hij even de ogen open, om dan meteen de wenkbrauwen te fronsen.

“We gaan beginnen. Martin, wat doe je toch. Wil je mijn gel hebben? Vraag maar aan de kleerkast met z’n kale kop, die bewaart de mijne voor me. Weet ik zeker dat hij niks jat, hahahaha!” Net een halve seconde te laat klonk er een “spontaan” lauw gelach.
“Nee, Geert, ik vraag me zonet af of ik echt zo op Butthead lijk als ze wel beweren.”
“Jij op Butthead? Hahaha! Doe’s normaal, man. Nee hoor, net zo min als ik op Beavis. Moet niet gekker worden met dat gedemoniseer van dat links tuig! Hahaha!”
“Maar ter zake nu. Wat vinden jullie van mijn stickertje? Martin?”
“Uitstekend, Geert! Mag ik de rest vertellen dat ik die eigenlijk bedacht heb?”
“Nee, mag je niet. Joram? Jooraaam, wordt eens wakker, mongool!”
“Heuh..?”
“De sticker! Goed, of niet soms?”
“Ja, geweldig Geert, laat die kut-moslims maar een poepje ruiken!”
“Jezus, Joram. Eikel, hoe vaak dan nog? ISLAM, niet moslims. We willen toch niet weer een rechtszaak aan onze broek?”
“Ach ja, dat vergeet ik altijd. Laat de islami’s maar een poepje ruiken.?
“Hm, bijna goed. Jij gaat straks nog maar even met Martin oefenen.”
Van Klaverens gezicht betrok. “Ja, Geert”, klonk het zachtjes.
“Fleur?” Agema schrok op. “Eh, ja, …” en meteen wist ze dat het niet goed was.
“Godverdomme, Jezus, concentreer je toch eens, kut!” Het gezicht van Helder klaarde op slag op, Klever gniffelde achter haar hand.
“Joram is zeker niet genoeg, jij moet hier ook nog liggen pitten? Goddomme, domme trut, moet ik dan alles alleen doen?”
“Sorry Geert, ik dacht …”
“Wat zeg je daar, stomme teef? Je DACHT?! Ik zal je leren, met je denken!” Geert stormde om de tafel, zijn rechter vuist al in de lucht. Graus stond snel op en hing zich snel aan Wilders’ arm.
“Nee, Geert, niet doen!”
“Maar ze vraagt er toch gewoon zelf om!”
“Dat weet ik wel, Geert, dat doen die wijven altijd. Maar denk aan de pers. Die plekken blijf je langer zien dan je denkt. Ik heb me daar ook een paar keer in vergist, weet je nog?”
Op dat moment sprongen Helder en Klever op. “Oh Geert, sla ons dan.”, klonk het dromerig. ”Sla ons, sla ons ..!” Wilders keek snel naar Graus. Die schudde zijn hoofd. “Nee, beter niet.”
“Godverkut, Jezus, flikker toch allemaal op, stelletje vieze, miezerige …” Wilders’ blik was op de kalender gevallen. Geel gemarkeerd stonden drie weken kerstreces. Drie weken …
“Allemaal d’r uit, allemaal opzouten. Flikker op. Weg! Nee, Fleur, jij blijft hier, bitch!”

Allemaal stonden ze snel op. Graus keek nog naar Wilders. “Drie weken?” vroeg deze. Graus gebaarde zijn twijfel. Wilders keek hem vlammend aan en Graus verliet de kamer. Handen afwerend omhoog en de staart tussen de benen.

Agema keek intussen naar haar plekje op de grond. De zon straalde zo mooi en oh! Een los draadje, of een haar vormde een boogje, glinsterend in de zon. Een van de kopjes had een gouden aureooltje gekregen. Zo mooi! Het gebrul en gekef van Wilders drong niet meer tot haar door. Ze wist wat ging komen en sloot langzaam haar geest. Ze merkte hoe ze omhoog getrokken werd en ruggelings op de tafel gesmeten. Ze keek in het kille licht van de TL’s, zo anders als het warme zonlicht. Ze dacht terug aan het gouden aureooltje. Ze vond het vreemd, dat haar blik opeens zo snel van links naar rechts schoot, zonder dat ze er wat voor deed. Een paar rode druppeltjes vlogen door het beeld. Ergens ver weg hoorde ze het scheuren van stof en zij dacht vaag aan panty’s.
Toen dacht ze liever helemaal niks meer.