Ik kwam gisteren een laaggeletterd persoon tegen. Ik keek hem misprijzend aan. Ik vroeg hem of hij wel wist hoe duur hij was. Hoeveel belastinggeld de Nederlandse staat (dat zijn wij) misliep door zijn laaggeletterdheid. Hij keek me verbaasd aan. Hij vroeg me of ik wist hoe vervelend het is om als laaggeletterd persoon niet of nauwelijks deel uit te maken van de Nederlandse maatschappij. Hoeveel geld hij misliep omdat hij niet weet wat zijn rechten zijn. Dat hij geen baan heeft omdat hij geen sollicitatiebrief kon schrijven. Hoe lastig het bestaan is voor een laaggeletterde. Hoe erg hij zich schaamde voor zijn laaggeletterdheid.
‘Ja maar jullie kosten ons 1 miljard euro,’ sputterde ik tegen. Ik zeg dat tegen je omdat ik wil dat je naar school gaat en volwaardig mee gaat doen met onze maatschappij.
‘Hoeveel kosten hoger opgeleiden de Nederlandse staat?’, vroeg hij me streng. ‘Ik wed dat dat meer is dan dan wat laaggeletterden de Nederlandse staat kosten. Voor fraude en belastingontduiking moet je goed kunnen schrijven en rekenen. Voor belastingontduiking is een laaggeletterde nog nooit veroordeeld. Ik vind het prima dat jullie het belangrijk vinden dat laaggeletterden een opleiding kunnen krijgen. Maar niet om gederfde belastinginkomsten. Maar omdat het leven zoveel méér waard is als je een boek kan lezen. Als je je formulieren kan invullen. Als je een sollicitatiebrief kan schrijven. Als je kan leren hoe je belasting moet ontduiken’
Mijn hond kefte ongeduldig en keek me recht aan. Ik gaf hem een schop. Niet hard of zo, maar het moest even. Want hij was brutaal. En dat pik ik niet.
Ook verschenen op het blog van Defrysk
