John Wetton overleden, op slechts 67 jaar
Ik hoorde John Wetton voor het eerst met de zogenoemde superband UK, op hun eerste album. Het openingsnummer, “In the Dead of Night” maakte een grote indruk op me. Niet in de laatste plaats door Allan Holdsworths volstrekt unieke gitaarspel erop, de ook altijd bijzondere drumpartijen van Bill Bruford, maar zeker ook door de volle, niet al te hoge (een aangename zeldzaamheid in de pop en rock), en enigszins hese stem van John Wetton. Trouwens, ook de baspartij van hem in dat nummer was opvallend.
Het was een van de eerste nummers waarin ik leerde mee te tellen in oneven maatsoorten (7/4 in dit geval, wat het couplet betreft), vooral door die bas viel me dat op. Ik heb hem eerder gepost, maar dan toch nog maar eens:
http://www.youtube.com/watch?v=AeXSQl56no8
Pas later kwam ik erachter dat hij ook in King Crimson had gezeten (en in nog een onafzienbare reeks heel bekende bands)
Hij zong natuurlijk op het bekende In the Court of the Crimson King
Hier een uitvoering ervan in een bijzondere bezetting met Steve Hackett, met wiens solo-optredens John Wetton ook meegewerkt heeft bij diverse uitvoeringen van nummers van Genesis:
Na het eerste album van UK vertrokken Bill Bruford en Allan Holdsworth, wat qua originaliteit wel een aderlating was. De nieuwe drummer op het album Danger Money was Terry Bozzio, een geweldenaar die zijn sporen o.a. ook bij Frank Zappa verdiende. Toetsenist Eddie Jobson (tevens ex-Zappa; en als je bij Zappa kon spelen kon je wat) was wel nog steeds van de partij. Maar het eindresultaat was een stuk commerciëler. Niettemin, in dat kader was de hitsingle Rendez-Vous 6.02 wel degelijk een mooie compositie die knap gearrangeerd was:
In Caesar’s Palace Blues komen de fusionachtige elementen van het eerste album nog eens naar boven:
Maar in Nothing To Lose, hoor je de trend van wat Wetton later in Asia zou gaan doen, en dat werd toch vooral bombast qua geluid, maar niet zoveel inhoud qua compositie, en onder zijn niveau:
Maar goed, dat is makkelijk praten als je niet van de muziek hoeft te leven (George Benson, een fantastische jazzgitarist, maar vooral bekend van zijn nummers This Masquerade en Give Me The Night, waarin heel weinig gitaarwerk voorkomt, zei eens dat hij tien keer zoveel verdiende sinds hij slechts een tiende deed van wat hij kon, sinds zijn hitalbum This Masquerade dus).
Maar er is met John Wetton beslist een muzikant van formaat met een indrukwekkende carrière te jong heengegaan.
