Henk, 42, is als gedelegeerd wijkagent in Huizen sinds een week full-time verantwoordelijk voor de veiligheid binnen “Het Schildluisje”, een modern, pluriform en multi-etnisch opvanginitiatief van ouders voor ouders, maar vooral voor kinderen. Ik spreek Henk in zijn geïmproviseerde kantoortje. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
“Ja, je moet er vroeg bij zijn. Het begon een paar weken geleden hier op de peuterspeelzaal. De peuters kregen al een tijdje fruit dat geëxporteerd had moeten worden naar de Rus. Dat is landelijk ingevoerd. We moeten er vanaf, zwaar bespoten of niet, dus bedacht iemand om het op scholen en in de opvang uit te delen. Vorige week dinsdag zaten er toevallig ook Israëlische dadels bij. Toen ging het fout. Een groep zogenaamde kanspeuters ontstak in woede, schreeuwde Allahu Akbar en sloeg de boel kort en klein. In no time werden van wc rollen Kassa-raketten gebouwd en moesten alle meisjes met een papieren zak over hun hoofd lopen totdat ze aan het eind van de dag door hun ouders werden opgehaald. Het lijkt allemaal onschuldig, maar zo begint het he? Als je de essays van journalist Bart Schut leest, kun je het toenemende antisemitisme niet meer onder stoelen of banken steken. Het is links, het is zwart en het is islamitisch. Logisch dan ook dat het antisemitisme, dat als een brandende olievlek in de Mare Nostrum woekert, zich ook verspreidt onder de kleintjes, de linkse peuters van zwarte komaf hier in het Avondland. De dadel valt immers niet ver van de boom!”
De sympathieke wijkagent lacht. Zijn kantoortje van drie bij drie is bescheiden, maar dat is zijn werk ook. “We dragen allemaal ons steentje bij om de Islamisering cq het toenemende antisemitisme een halt toe te stoppen. Wat ik doe is niet te vergelijken met de inspanningen van nieuw-realistische politici als Halbe Zijlstra of Frans Timmermans. Of essayisten als Bart Schut of de sympathieke architecte Esther Voet, die zelfstandig – wist je dat? – zelfstandig een heel netwerk van geheime synagogen heeft gesticht waar Joden in Europa zonder gevaar voor eigen leven kunnen bidden.”
Hij schenkt zichzelf nog een kopje muntthee in. “Vier jaar geleden had nog niemand van muntthee gehoord. Het sluipt er gewoon in. We doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat was er mis met gewone pepermunt? Handzaam formaat, een goede verdeling tussen munt en suiker, duurzaam gefabriceerd en ga zo maar door. En opeens moesten we weer twaalf eeuwen terug naar de vloeibare variant. Ja natuurlijk is het best lekker en ik drink het ook, maar snap je wat ik bedoel?”
Ik vraag naar het stepincident. “Oh hou op. Dat verhaal. Dat was niet bij ons hoor. Een van de latent-antisemitische, links-gehersenspoelde, allochtone kinderen van zwarte komaf hier uit de wijk werd vorige week door een sympathieke blanke dorpsbewoner speels van zijn step geschopt. De man had even een paar jaar geen werk en kwam ’s ochtends bij vrienden vandaan, minding his own business. En dan gaat zo’n meisje of jongetje een beetje storend voor zijn voeten steppen. Je kent het wel, niks irritanter als je, als fatsoenlijk mens, ontspannen over het trottoir wilt zigzaggen. En de moeder stond erbij en keek er naar. De man had natuurlijk geen andere keuze. Met een welgemikte schop werd de kleine rat met step en al tegen de tegels gekwakt. Ushiro mawashi tobi geri. Volgens omstanders perfect en in één vloeiende beweging uitgevoerd. Klaar denk je dan, probleem opgelost. Maar nee, de moeder ging me toch over de rooie. Niet normaal. Je kent dat wel. Beetje met de armen zwaaien en die hit van Sieneke achterstevoren door de wijk schreeuwen, terwijl het kwijl langs haar mondhoeken naar beneden gutste. Net een cartoon! Als oplettende buurtbewoners niet snel hadden ingegrepen is het niet ondenkbaar dat de vrouw de man iets had aangedaan. Antisemitisme, of islamitische agressie tegen mensen die zich niet willen conformeren aan de primitieve ideologie van de haat, richt zich tegenwoordig niet alleen op Joden, maar op ons allemaal. Iedereen kan het slachtoffer worden van het toenemende antisemitisme. Sterker nog: Regelmatig komen er haatimams uit het buitenland workshops antisemitisme geven. Ik ben daar een keer undercover bij geweest. En wat blijkt? Er wordt nauwelijks over Joden gesproken: Het antisemitisme richt zich deze keer op ons allemaal! Als dit zo doorgaat worden we straks als blanke minderheid vervolgd in eigen land.”
Na het indrukwekkende gesprek krijg ik nog een rondleiding en een foldertje. Geschreven door Bart Schut en Pieter Omtzigt, met een nawoord van Frans Timmermans en Martin Bosma. En achterop het foldertje staat nog een leuke investerings-opportunity in Uruguay. Het Avondland is weer een klein beetje veiliger, maar we moeten op onze hoede blijven. Het gevaar zit overal.
