Frank Sinatra is mij niet dierbaar, of – ja, toch wel, maar dan de vroegste Ol’ blue eyes, hier als zanger van het Tommy Dorsey Orchestra, 1941. U zult het wel niets vinden, maar ik vind het prachtig.
This love of mine goes on and on,
Though life is empty since you have gone.
You’re always on my mind, though out of sight
It’s lonesome through the day,
And oh! the night.
I cry my heart out it’s bound to break,
Since nothing matters, so let it break.
I ask the sun and the moon,
The stars that shine,
What’s to become of it, this love of mine.
(tweede couplet bis)
This love of mine goes on
Ach, de Jijbuis zij gedankt en geprezen. Dit is de eerste versie die ik heb leren kennen, via Radio Caroline, dat veel blue beat draaide, zoals de muziek van Jamaica toen heette, speciaal van de labels waar het station commerciële belangen bij had. Het is 52 jaar geleden dat ik dit gehoord heb. En nu merk ik dat er een soort Heikrekelsbeat onder zit, maar dat had je in 1964 uiteraard nog niet gehoord. En het is natuurlijk andersom.
Mike Elliot, 1964 dus
