Jaren Tachtig Klassieker du Jour: Level 42

Ik was/ben geen speciale Level 42 fan. Ik vond hun nummers weliswaar best goed in de jaren tachtig (en dat vond ik trouwens niet van veel muziek in die tijd, dus dat is een compliment op zichzelf. De gitaar werd bijna afgeserveerd, het werden allemaal koude synthesizers en drumcomputers), maar ik kan niet zeggen dat ik er een enorme kick van kreeg. Met name de zang van Mark King verveelde me nogal. Natuurlijk was hij vooral een briljant bassist, maar hij was ook de leadzanger, dus die stem van hem was nogal prominent.

Een paar dagen geleden vond ik echter deze opname uit 2009 van een concert van hen in die prachtig klinkende zaal te Vredenburg in Utrecht. En op de een of andere manier klikte het nu pas bij mij, dertig jaar later. Wat een fantastische muzikanten.

Dit is een band die perfect maar vlak klonk op de plaat. Live klinken ze even perfect, wat al tamelijk ongelooflijk is, maar dan ook nog eens met de juiste dynamiek, terwijl iedereen ook nog eens vijfentwintig jaar ouder is. Ook Mark Kings zang klinkt live beter dan op de plaat, een zeldzaamheid bij zangers, zeker vijfentwintig jaar later.

Ook komen er andere nummers voorbij dan de bekende hits, die bijna een soort van jazzrockpop lijken te zijn. Ik speelde vroeger graag mee op mijn gitaar met platen/cassettes, improviseerde er op. Het is deels hoe ik mijn gehoor ontwikkeld heb. Ik deed dat ook vandaag weer eens met dit concert, maar het lukte me niet bij elk nummer, er zitten echt complexe modulaties is, die echter toch goed in het gehoor liggen.

Uitgelichte afbeelding: By Yancho Sabev – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6516061