Het is een oude beproefde tactiek: je wilt A in de regering hebben, maar hij aarzelt. Dan begin je onderhandelingen met B en laat uitlekken dat ze goed verlopen. Zodat A jaloers wordt. En het eind van het verhaal is dat A toch toehapt en B de woestijn in wordt gestuurd.
We hebben iets dergelijks onder andere zien gebeuren in Nederland bij het kabinet Den Uyl – Van Agt II in de jaren zeventig. Den Uyl was ervan overtuigd dat het in de maak was en er zou komen, maar het kwam er niet. Ook in Israël is het vaker in de praktijk gebracht. Bibi Netanyahu zelf heeft al vaker mogelijke coalitiepartners tegen elkaar uitgespeeld. Ditmaal heeft hij de oude truc opnieuw – en met glansrijk resultaat – ingezet. Hij onderhandelde met ”Bougie” Herzog die dacht dat hij bezig was wat wijsheid aan te dragen en het meest rechtse kabinet dat Israël ooit had gehad wat te temperen. Maar de prijs die Netanyahu op het oog had heette helemaal niet Herzog, maar Avigdor Lieberman. Woensdagavond hapte Lieberman toe. Tegelijkertijd werd er een dikke streep getrokken onder de onderhandelingen met Herzog.
Twee nul voor Netanyahu. Herzog, die toch al bezig was met slap geklets de laatste resten van de Israëlische Arbeidpartij om zeep te helpen, slaat andermaal een treurig pleefiguur en verliest nu ook het laatste zweempje geloofwaardigheid van hemzelf en van zijn partij.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Abu Pessoptimist
