De oorlogsgruwel in Aleppo, de terreur van IS nu weer in Berlijn, de haatpreken van zowel de Jihadi radicalisten als de Donald Trumps van deze wereld. Hoe is het mogelijk dat mensen anderen zoveel gruwel aandoen? Onze beschaving of moraal lijkt maar een dun laagje vernis. Zo luidt toch de overheersende theorie over de aard van de mens. Maar de afgelopen tien jaar is deze bezweken onder een overweldigende hoeveelheid bewijs dat de mens toch een aangeboren neiging tot empathie en samenwerking heeft.
Die wetenschap achter solidariteit stemt tot optimisme in deze donkere tijden van oorlog, terreur en Trump.
Door de recente revolutie op het gebied van functionele hersenscans is onze kennis van het neurobiologische gereedschap voor onze sociale instincten enorm verrijkt. Minstens tien neurologische circuits in het evolutionair jongste deel van ons brein zijn verbonden met empathie. Neurohormonen geven gevoelens van vertrouwen, zetten aan tot samenwerken en creëren een verbondenheid die verwant is met deze tussen moeder en kind.
Onze huid is met haar fijnmazig net van zenuwtakjes een sociaal orgaan bij uitstek. Aanraken, aaien, kussen, voelen, een schouderklopje, liefkozen of gewoon een hand geven: het zijn allemaal gebaren van sociale interactie. De architectuur van ons zenuwstelsel is gericht op de ander. Onze hersenen zijn zo geprogrammeerd dat ze de bekwaamheid om het perspectief van de andere in te nemen spontaan en onbewust activeren. Van nature uit is de mens een empathisch wezen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
