Van NPO1 t/m NPO3 geen enkel item over de Internationale Vrouwendag, of het moet Kruispunt afl. ‘Bang voor je kind’ zijn, waar twee moeders een noodklok luiden. Geen item voor het zelfvoldane Nederlandse volk – “we hebben de hemel bereikt”, zou ’n nieuwe slogan voor de VVD, PVV als wel de PvdA en de rest van de Nederlandse partijen kunnen zijn. Bas Heijne heeft ’t over ‘Kwaad geweten’ – en niet over de Internationale Vrouwendag -, dat vandaag in de digitale NRC verschenen is.
In discussies met publiek over dit onderwerp leg ik wel eens de volgende vraag voor: stel u staat voor een schilderij – geen beroemd doek, maar wel van een beroemd kunstenaar, laten we zeggen een niet zo bekende Picasso. Wanneer we willen praten over de waarde van dat doek, waar heeft u het dan het liefst over? Over de artistieke waarde, wat het met u doet, wat u erin ziet, wat ermee wordt uitgedrukt over mens, geest, wereld? Of heeft u het liever over marktwaarde, wat het zou opbrengen op de veiling van Sotheby’s? Artistieke waarde of marktwaarde?
Het antwoord laat zich raden. Iedereen wil het over de intrinsieke waarde van het schilderij hebben. Dat we intussen in een maatschappij leven waarin altijd en overal het tweede antwoord wordt gegeven, dat verklaart ons kwade geweten. (Bron)
Metro komt wel met ’n (mager) stukje over de Internationale Vrouwendag.
In 1908 gingen duizenden vrouwen die werkzaam waren in de textielindustrie in New York de straat op voor een beter loon, kortere werkdagen en vrouwenkiesrecht. Deze staking wordt gezien als het prille begin van de internationale dag voor de vrouw. (Bron)
Maar in de NRC, Volkskrant of Trouw vandaag niets over de Internationale Vrouwendag, maar veel over Boko Haram, Nemtsov en verder veel, heel erg veel sport. Er zijn mensen, die de grenzen met Nederland weer ‘dicht’ willen hebben, maar ’t lijkt er op, dat het geestelijke vermogen van mensen die ons moeten informeren niet verder reiken dan de Nederlandse grens, of ’t moet ’t riedeltje zijn van moslims, sharia en vluchtelingen, waarbij ook nog verkeerde informatie wordt gegeven. Maar verder, zoals de Telegraaf van vrijdag 6 maart stelt:
Stiekem hebben relatief veel mensen ook liever een man als baas. Een kwart van de mannen en 30 procent van de vrouwen bekent dat zij een man als leidinggevende willen.
En de kop van het artikel luidde: ‘Liever een man als baas’. Iedere letter over de Internationale Vrouwendag is dan verspilde moeite en dat was te merken.
Alsof er verder niets over te zeggen valt, hoe mannen en vrouwen, ieder ongeveer de helft van de wereldbevolking, met elkaar omgaan. Het Nederlandse landschap is af en de enige verstoring die nog kan optreden, zijn de moslims en vooral diegenen, die terug komen van de jihad – daar is reuring over. Maar verder is het ‘Tote Hose‘. Geen enkele vrouw bekleedt een hoge functie in het Nederlandse medialandschap, de face-hoofden op de treurbuis zijn voornamelijk de bemiddelde witte en overjarige mannen en oh ja, toch nog iets in Trouw.
De witte man is in uw hoofd de ideale werknemer. U kunt dat ontkennen, maar toch is het zo. En dat gaat voorlopig ook niet veranderen, vreest econoom en filosoof Ingrid Robeyns. “Ik ben inmiddels zo oud dat ik er bijna in berust. Het slijt gewoon heel langzaam.” (Bron)
Het één-dimensionale leven als uitgangspunt: het verdienmodel. Geen enkele nieuwsgierigheid naar de Ander, wat zijn of haar beweegredenen zijn, waar de menselijke maat in gevonden zou kunnen worden. Het leven, gereduceerd als bankrekening. Als consument.
De Frans-Duitse zender Arte besteedt vandaag de gehele dag aan de Internationale Vrouwendag: documentaires zoals ‘Starke Frauen’, ‘Freiheit hinter Gittern’ en ‘Ruanda-Vergewaltigung mit Folgen’, maar ook de film Kairo 678. Eén documentaire gaat over de Mosuo in China, een matriarchaat, één van de weinigen ter wereld. Sunny Bergman heeft in ‘Sunny Side of Sex’ daar ook opnamen gemaakt, maar inherent aan de titel met een kleinere focus. Vandaar dat ik ’n documentaire over de Mosuo van Arte gelinkt heb en wat in Nederland ontvangen kan worden.
Ter herinnering, omdat de docu op de Nederlandse tv te zien was, hier ’n deel van de docu van Sunny Bergman:
Dit heeft Arte ervan gemaakt – een fascinerende reis.
Dat Bas Heijne ’t over ’n niet zo bekende Picasso heeft, dat is zijn keus. Picasso is al lang opgenomen in de annalen van cultuur. En dat maakt zijn argument zwak. Zou Bas Heijne ooit wel eens iets van Comte de Lautréamont gelezen hebben?
Ik heb een verbond gesloten met de prostitutie, om tweedracht te zaaien in de huisgezinnen. Ik herinner mij de nacht die aan deze gevaarlijke verbintenis voorafging. Vóór mij zag ik een graf. Ik hoorde een glimworm, zo groot als een huis, tegen mij zeggen: ‘Ik zal u bijlichten. Lees het opschrift. Dit hoogste bevel komt niet van mij.’ Een ontzaglijk bloedrood licht, bij de aanblik waarvan mijn tanden klapperden en mijn armen de dienst weigerden, verspreidde zich in de lucht tot aan de horizon. Ik leunde tegen een bouwvallige muur, want ik was haast gevallen en ik las: ‘Hier rust een jongeling die aan tering stierf; u weet hoe dat kwam. Bid niet voor hem.’
Uit: De Zangen van Maldoror van Comte de Lautréamont
Pingback: Ik dacht, zo erg zal het wel niet worden | Krapuul